Rozdział 218

„Przepraszam...” Naprawdę było mi naprawdę przykro, ten człowiek przeszedł przez coś jeszcze gorszego niż ja, był optymistyczny i pełen życia, ale w jego oczach było więcej bólu i zdrady, niż mogłyby wyznać jego słowa. „Nie wyobrażam sobie, przez co musisz teraz przechodzić”. Spotkał się z moimi własnymi oczami w szoku, jak szczera byłam, musiał być nieznany w przyjmowaniu empatii, a pod tym względem zdecydowanie mogłam się z nim utożsamić. „Wybór bycia naznaczonym... cóż, to jedyna rzecz, w której mamy coś do powiedzenia, to jedyna rzecz, którą możemy kontrolować, ale to zostało ci całkowicie odebrane”.

„To moja wina, że opuściłem gardę. Zacząłem ją powoli akceptować, gdyby poczekała jeszcze kilka miesięcy, myślę, że nie musiałaby mnie zmuszać”. Więc nawet temu mężczyźnie trudno było zaprzeczyć więzi, którą z nią miał.

„Nigdy się nie obwiniaj. Powinieneś móc opuścić gardę przy ludziach, których lubisz. Nie powinieneś obawiać się ataku ze strony osoby, która twierdzi, że cię lubi. Nic z tego nie jest twoją winą”. Przez cały czas, gdy z nim rozmawiałem, mój wzrok błądził po jego ramieniu, moja ciekawość zżerała mnie, aby odkryć, jak wygląda niezamierzone ugryzienie. Wątpiłem, aby przybrało ono delikatny wzór, jak typowe znaczeniowe.