Rozdział 60

Dylan POV

Leżałam tam przez jakiś czas, gapiąc się na ścianę, od czasu do czasu przesuwając głowę w drugą stronę, aby dać mojej szyi tak bardzo potrzebny odpoczynek. Patrzyłam, jak księżyc zachodzi, a słońce zaczyna wznosić się na niebie, i powoli doszłam do wniosku, że nikt nie wejdzie przed świtem.

Godziny naprawdę mijały i były to najlepsze godziny mojego pobytu tutaj, tak, cierpiałem, ale byłem zupełnie sam, co samo w sobie sprawiło, że poczułem się bardziej swobodnie. W końcu drzwi do pokoju się otworzyły i usłyszałem kroki zbliżające się do mojego łóżka. Instynktownie się napiąłem, ale szybko się uspokoiłem, gdy głos Lewisa przeleciał przez pokój.