Hoofdstuk 850 Een kus
Gerard was normaal gesproken een man uit steen gehouwen. Hij was altijd zo kalm en Lilah was dan ook verrast toen ze hem zo'n plagerige uitdrukking zag vertonen.
"Natuurlijk niet," grapte Lilah, terwijl ze haar armen om zijn stevige lichaam sloeg. Zijn rug voelde als een granieten muur onder haar aanraking, waardoor haar gedachten onverwachte paden opgingen.
"Wil je met me mee? Het zou heel veel voor Barth betekenen om hem een handje te helpen," zei ze met een zachte en hoopvolle stem, doorspekt met een vriendelijke glimlach.