Rozdział 7 Umyślny wypadek

Lauren szybko się ogarnęła. Spojrzała na Tessę i powiedziała słodko: „Och, właśnie zdałam sobie sprawę, że zapomniałam torby w restauracji. Tessa, czy mogłabyś mi ją przynieść?”

Tessa chciała powiedzieć coś więcej, ale to przełknęła. Następnie wróciła do restauracji, obrzucając Raegan dobrym spojrzeniem.

Gdy Lauren i Raegan zostały same, Lauren uśmiechnęła się do Raegan i powiedziała: „Dziękuję za opiekę nad Mitchelem przez ostatnie dwa lata”.

To proste zdanie było jasnym sygnałem, że deklaruje posiadanie Mitchela.

Raegan uznała to za ironię, ponieważ technicznie rzecz biorąc Mitchel należał do niej, ponieważ w świetle prawa była jego żoną.

Lauren kontynuowała: „Nie wiem, co myślałam, kiedy po zwykłej kłótni z Mitchelem wyjechałam z kraju. Myślałam, że między nami koniec, ale ku mojemu zaskoczeniu, czekał na mnie przez wszystkie te lata. Jestem tak wzruszona, że postanowiłam wkrótce go poślubić”.

Raegan była teraz zbyt oszołomiona, żeby cokolwiek powiedzieć.

W jednej chwili głos Lauren stał się niewyraźny i odległy.

To było tak, jakby niewidzialna ręka złapała Raegan za serce i wciągnęła ją w otchłań. Wkrótce poczuła zadyszkę.

Mieli się pobrać? Więc Mitchel nie mógł się doczekać, żeby się z nią rozwieść?

„Raegan? Raegan?”

Lauren zadzwoniła dwa razy i pstryknęła palcami, zanim Raegan odzyskała przytomność.

„W czym mogę pomóc?”

Patrząc na ponurą twarz Raegan, Lauren była bardzo zadowolona.

Lauren wyjęła telefon, zalogowała się na swoje konto WhatsApp i powiedziała: „Raegan, pozwól, że dodam cię do znajomych na WhatsApp. Mitchel jest dla mnie taki miły. Chcę mu zrobić niespodziankę. Może do tego czasu pożyczę od ciebie przysługę”.

Ostatnią rzeczą, jaką Raegan chciała zrobić, było utrzymywanie kontaktu z tą kobietą. Ale kiedy zobaczyła wyraz zainteresowania na twarzy Lauren, nadal opowiadała Lauren o swojej historii.

Na zewnątrz świeciło słońce, a na głowie Lauren pojawiły się drobne kropelki potu. Lauren odłożyła telefon i nieśmiało zapytała: „Czy mógłbyś mi pomóc się tam przeprowadzić?”

Raegan skinęła głową i delikatnie pchnęła wózek, ale ten ani drgnął.

Nacisnęła podłokietnik i pochyliła się, żeby sprawdzić koła.

Kiedy Raegan opuściła głowę, Lauren nagle złapała ją za ramię i zapytała z szyderczym uśmiechem: „Musiało ci być fajnie pieprzyć mojego faceta przez ostatnie dwa lata, prawda?”

To wulgarne pytanie sprawiło, że Raegan poczuła się źle.

Zanim zdążyła mrugnąć, wózek wykonał gwałtowny skok do tyłu.

„Ach! Raegan!” Lauren krzyknęła na cały głos. Miała przerażenie w oczach, gdy upadła.

Oczy Raegan rozszerzyły się w szoku. Natychmiast wyciągnęła rękę, by pociągnąć Lauren, ale było już za późno...

Usłyszano głośny huk.

Lauren upadła na twardą ziemię, a jej czoło tryskało krwią.

„Lauren!” Zza pleców dobiegł ją znajomy głos.

Zanim Raegan zdążyła zareagować, została odepchnięta na bok przez potężną siłę.

Jej bok uderzył w poręcz. Ostry ból przeszył jej mózg. Pozostawił ją odrętwiałą i niezdolną stwierdzić, czy boli ją kolano, czy dolna część brzucha.

„Auć! Boli, Mitchel!” – krzyknęła Lauren, chwytając koszulę Mitchela. Jej czoło było umazane krwią. Wyglądała, jakby bardzo cierpiała.

Mitchel trzymał Lauren za tył głowy i patrzył na jej ranę z zaniepokojonym wyrazem twarzy.

Przez cały czas nie rzucił ani jednego spojrzenia na Raegan, którą przed chwilą odepchnął.

W tym momencie Raegan zacisnęła ciasno pierś. Powietrze z jej płuc uchodziło szybciej niż zwykle.

„Widziałem to na własne oczy, Mitchel. Ta szalona kobieta popchnęła Lauren!”

Niespodziewanie pojawiła się Tessa i oskarżycielsko wskazała na Raegan.

Ona kłamała bezczelnie. Nie widziała nic, ale chciała tylko wpędzić Raegan w kłopoty.

Mitchel gwałtownie odwrócił głowę, by spojrzeć na Raegan. Jego oczy płonęły wściekłością.

Choć jego spojrzenie było przerażające, Raegan wciąż miała w głębi serca cień oczekiwania. Mruknęła: „Mitchel, ja nie...”

„Zaoszczędź!” Mitchel przerwał jej rykiem. Jego oczy paliły jak podczerwone światła, gdy powiedział do niej: „Módl się tylko, żeby nic złego nie stało się Lauren. W przeciwnym razie nie puszczę cię bezkarnie!”

Nie chciał nawet słuchać jej wersji wydarzeń.

Nadzieja w oczach Raegan powoli gasła.

To było tak, jakby ktoś wbił włócznię w jej serce i zostawił ją tam. Jej serce krwawiło i bolało.

O, jaka głupia z jej strony, że miała nadzieję!

Okazało się, że Mitchel już widział w niej okrutną kobietę. Musi ją nienawidzić za „zranienie” jego ukochanej!

Nagle Raegan zaczęła się trząść. Przytuliła się i nadal nie mogła zorientować się, gdzie dokładnie ją boli.

Mitchel nie zwracał na nią uwagi po tym ryku. Po prostu podniósł Lauren i wielkimi krokami ruszył do swojego samochodu.

Tessa poszła za nim. Przez ramię spojrzała na Raegan z obrzydzeniem, jakby patrzyła na brudnego, bezdomnego psa.

„To powinno być dla ciebie sygnałem ostrzegawczym. Teraz jesteś niczym więcej niż szczurem w rowie. Pasmo włosów Lauren jest warte więcej niż ty” – zaklęła Tessa, ale Raegan zdawała się tego nie słyszeć.

Raegan po prostu patrzyła na Mitchela, który odchodził z Lauren w ramionach, a na jego twarzy malował się niepokój.

Nigdy nie widziała, żeby Mitchel był tak zmartwiony czymkolwiek.

Dopiero kilka sekund temu Raegan zdała sobie sprawę, że Mitchel nigdy nie traktował jej poważnie.

Czarny Bentley ruszył, wzbijając chmurę kurzu.

Raegan poczuła ogromny ból w dolnej części brzucha.

W końcu oprzytomniała. Coś do niej dotarło. Trzymała się za brzuch i cicho płakała: „Auć! Moje maleństwo...”

Gdy zadzwonił jej telefon, Nicole powiedziała, że utknęła na parkingu.

To było tak, jakby jakieś ostre zęby wbijały się w jej dolną część brzucha. Raegan spanikowała. Nie mogła tu złapać taksówki, więc nie miała innego wyjścia. Wstała, zamierzając zatrzymać samochód Mitchela.

Zwlokła się po schodach i pomachała ręką z całą siłą, na jaką było ją stać.

Niestety, samochód przejechał obok niej z dużą prędkością i zniknął na drodze.

Raegan patrzyła, jak znika z pola widzenia.

Ból w jej brzuchu się nasilił. Powoli opadła na kolana. Gdy tylko świat zaczął wirować, trzymała się za brzuch ze łzami w oczach.

"Kochanie, tak mi przykro..."

A potem wszystko zrobiło się czarne.

Na oddziale prywatnym.

Lauren leżała na łóżku i jęczała, podczas gdy lekarz ją badał.

Stojąc na korytarzu, Mitchel rozmawiał przez telefon. Słońce padało na jego twarz przez okno, odbijając jego przystojną twarz.

„Przepraszam, panie Dixon. Nie mogłem znaleźć pańskiej żony. Wygląda na to, że odeszła sama” – Matteo powiedział przez telefon.

„Okej, rozumiem.”

Po rozłączeniu się Mitchel nie mógł pozbyć się wizji Raegan upadającej na podłogę, gdy ją odepchnął.

Stało się to pod wpływem chwili, ponieważ bardzo martwił się o Lauren.

Nie mógł sobie przypomnieć, żeby widział na niej jakiekolwiek obrażenia. Jednak pamiętał, że później wyglądała na zranioną.

Mitchel martwił się o nią. Ale skoro nigdzie nie było jej w restauracji, być może wszystko było w porządku.

Chciał w to wierzyć. Jednak nadal czuł się nieswojo i zirytowany.

Nie mógł przestać myśleć o czerwonych oczach Raegan i jej załzawionej twarzy.

Logicznie rzecz biorąc, nie powinien się o nią martwić, skoro skrzywdziła Lauren. Ale z drugiej strony...

Raegan była po prostu dobrą żoną przez ostatnie dwa lata. Nigdy nie przekroczyła granicy. Mimo że była żoną potężnego mężczyzny, takiego jak on, nigdy nie patrzyła na nikogo z góry ani nie próbowała nikogo skrzywdzić.

Być może to rzeczywiście był wypadek.

Jeśli to był wypadek, czy było w tym coś więcej, niż widać na pierwszy rzut oka? Jaką rolę odegrała Lauren?

Wątpliwości krzyżowały się w umyśle Mitchela. Spojrzał na oddział przez okno, a jego wyraz twarzy powoli się zmienił.

Na oddziale kilka minut później.

Lauren trzymała Mitchel w ramionach, jakby jej życie od tego zależało.

Mitchel lekko się zmarszczył. Najwyraźniej mu się to nie podobało, ale biorąc pod uwagę, że była ranna, nie mógł jej odepchnąć.

„Jak się teraz czujesz?” zapytał obojętnie.

Chociaż były to troskliwe słowa, Lauren zauważyła chłód w jego tonie. Jej oczy się zwęziły.

„Już nie boli tak bardzo jak wcześniej” – odpowiedziała, patrząc na niego z politowaniem.

„Co dokładnie się stało, Lauren?”

Mitchel zadał to pytanie lekko, ale jego ton niewytłumaczalnie sprawił, że inni ludzie poczuli dreszcz w sercu.

„Myślę, że to był po prostu wypadek. Raegan była na tyle miła, że pomogła mi z wózkiem. Prawdopodobnie coś jest z nim nie tak. Proszę, nie obwiniaj jej, okej?”

Lauren wydawała się bardzo wyrozumiała, gdy wyjaśniała.

Mitchel spojrzał na Lauren chłodno. Ale wkrótce w jego oczach pojawił się cień ciepła.

Uważał, że podejrzewanie Lauren było błędne.

Po poklepaniu jej po ramieniu, odsunął się od jej uścisku. „Teraz odpocznij dobrze”.

Światła padły na energiczną twarz Mitchela.

Lauren była teraz zafascynowana jego wyglądem.

Podstępny diabeł w niej nie wyskoczył, dopóki Mitchel nie opuścił oddziału. Jej uśmiech natychmiast został zastąpiony przez okrutny grymas.

Argh! Mitchel podejrzewał ją z powodu Raegan!