Rozdział 7 Rezydencja Alfy

Limuzyna wjechała do bogatej dzielnicy, której nigdy wcześniej nie widziałem. Domy były duże, z zadbanymi trawnikami. Przyglądałem się mijanym drogim domom, gdy zobaczyłem wysoki mur z bramą wjazdową.

Brama się otworzyła, limuzyna, którą jechałem, wjechała na obsadzoną kwiatami alejkę i wjechała w stronę gigantycznego kamiennego domu.

Dom przypominał mi zamek. Wznosił się na cztery piętra w górę i był wystarczająco szeroki i głęboki, aby pomieścić sto domów, takich jak ten, w którym dorastałem. Wejście frontowe stanowiły podwójne drewniane drzwi, wystarczająco szerokie, aby przejechać przez nie samochodem.

Czy ta przypominająca zamek rezydencja miała być moim nowym domem?

Limuzyna zatrzymała się przy wejściu, a Benson otworzył drzwi i podał mi rękę, żeby pomóc mi wysiąść z samochodu.

Dwie starsze kobiety czekały przy otwartym wejściu. Ukłoniły się i powiedziały: „Witaj w domu”, gdy Benson wprowadził mnie do środka rezydencji.

Inni służący ubrani na czarno z białymi kołnierzykami i mankietami czekali w eleganckim holu wejściowym. Mężczyźni stali po jednej stronie podwójnych schodów , a kobieta po drugiej. Wszyscy powiedzieli: „Witaj w domu, panno Wilson”, gdy Benson wprowadził mnie głębiej do ogromnej rezydencji.

Nie będąc pewnym, czy potrafię mówić, spróbowałem się uśmiechnąć i skinąłem im głową. Ponad tuzin służących pracowało dla mojego ojca.

Ale to był duży dom, który wymagał wiele troski, aby utrzymać go w obecnym, doskonałym stanie. Byłem odpowiedzialny za utrzymanie domu moich adopcyjnych rodziców w czystości i porządku. Ci służący musieli być pracowitymi ludźmi. Nie było ani odrobiny kurzu ani brudu, a wszystko było schludne i uporządkowane.

Benson skinął głową służącym i ruszył dalej w stronę podwójnych drzwi. Poszedłem za nim, słuchając skrzypienia moich starych trampek na polerowanych marmurowych podłogach.

Benson przytrzymał mi jedne z drzwi i wślizgnęłam się do środka, który wyglądał jak duży salon. Gapiłam się na gustowne meble, starannie ułożone, grube dywany pokrywające podłogę i piękne jedwabne zasłony wiszące nad dużymi oknami.

Wysoki, przystojny mężczyzna siedział na wygodnej sofie. Wstał, rozłożył ramiona i powoli do mnie podszedł. Mimo że był bardziej blady i chorowity niż w wiadomościach telewizyjnych, rozpoznałam go.

To był Alex Wilson, mój ojciec.

Rozpłakał się w chwili, gdy mnie zobaczył. „Alberta, moja kochana córko, nigdy nie myślałem, że cię jeszcze zobaczę” – powiedział Alex Wilson, zanim rzucił mi się w ramiona.

Odwzajemniłam jego uścisk. To był moment, którego pragnęłam odkąd urodziła się Andrea. Mój ojciec, mój biologiczny ojciec, przytulał mnie, płacząc łzami radości. Chciałam się śmiać i płakać w tym samym czasie.

„P...P...P...Wilson...” Nie wiem, jak mam go nazywać.

„Mów mi Alex. Chodź i usiądź” – powiedział Alex, obejmując mnie ramieniem. „Jesteś już dorosła. Kiedy ostatni raz cię widziałem, byłaś jeszcze dzieckiem”. Jego oczy napełniły się łzami. „Straciliśmy tyle czasu razem”.

Siedziałam cicho obok niego na sofie i czekałam, co powie.

„Przepraszam, że nie mogłam cię znaleźć do tej pory” – powiedziała Alex. „Przyjaciele i sąsiedzi Smithów powiedzieli moim ludziom, że twoja adoptowana rodzina nie jest miła. Czy zrobili ci krzywdę ?”

Pokręciłam głową. „Oni... oni mnie nie chcieli, kiedy urodziła im się córka. Cecilia i Andrew mnie ignorowali, a Andrea miała do mnie pretensje, ale nie zostałam skrzywdzona”.

Nie wspomniałam, że wykonałam wszystkie prace domowe, podczas gdy Andrea robiła, co chciała. Ale ja wiedziałam, jak zająć się domem; Andrea nie potrafiła.

„Pozwól, że opowiem ci, jak cię straciłem” – powiedział Alex i wziął mnie za rękę. „Słyszałeś o wypadku samochodowym, kiedy byłeś bardzo młody?”

Skinęłam głową i spojrzałam mu w oczy. Był w nich głęboki smutek, który sprawił, że fala współczucia zalała mnie.

„Zapadłem w śpiączkę na trzy miesiące” – powiedział. „Kiedy się obudziłem, powiedziano mi, że moja ukochana żona, Joanna, umarła, a moja córka, Alberta, zaginęła”. Ścisnął moją dłoń.

Rozpłakał się. „Szukałem cię od tamtego dnia, kochanie. I przysiągłem sobie, że nigdy więcej się nie ożenię. Kochałem twoją matkę o wiele za bardzo, żeby próbować ją zastąpić”.

Ścisnęłam jego dłoń i mrugnęłam, powstrzymując własne łzy.

Jedna chwila i jeden wypadek odebrały życie mojej matce i rozdzieliły mnie z ojcem na siedemnaście lat. Jakże inaczej potoczyłyby się wszystkie nasze losy, gdyby ten wypadek nigdy się nie wydarzył.

„Chciałbym… chciałbym… poznać moją matkę” – powiedziałem.

Alex objął mnie i pocałował w czoło.

„Ja też się jąkałem, kiedy byłem młodszy” – powiedział Alex.

Jego głos był delikatny i uspokajający.

„Nie martw się tym, co inni o tobie myślą, kochanie. Jesteś moją córką i żyjemy według własnych zasad. Jesteś silna, mądra i piękna. Nie pozwól, aby opinie innych rządziły twoim życiem”.

„W telewizji mówili, że jesteś chory” – cieszę się, że przestałem się jąkać. Czułem, że nie jestem już tak zdenerwowany. „Teraz, gdy znów jesteśmy razem, nie chcę cię stracić”.

Alex uśmiechnął się do mnie słabo. „Przykro mi, kochanie, ale to prawda. Lekarze wciąż próbują znaleźć nowe metody leczenia..., ale najprawdopodobniej został mi jeszcze rok lub coś koło tego”. Ponownie mnie przytulił. „Teraz znów jesteś w moim życiu i wykorzystamy każdą chwilę”.

Łza spłynęła mi po policzku. „Przepraszam”.

Otarł łzę z mojej twarzy. „Nawet gdy mnie już nie będzie, będziesz pod opieką, kochanie. Wszystko, co mam, będzie twoje. Nie mam innych dzieci, więc nikt inny nie ma prawa do mojej firmy, akcji, domu ani pieniędzy”.

Nie wiedziałem, co powiedzieć. Bycie bogatym Alfą nie było czymś, co podziwiałem. Wydawali mi się chciwi i żądni władzy.

„Urodzisz przyszłego przywódcę naszego rodzaju. Dlatego musisz wyjść za mąż. Dawno temu ustalono, że nasza rodzina połączy się z Kleinami. A Rada Zjednoczonego Stowarzyszenia Alfy zgodziła się, że Victor będzie ich następnym przywódcą, gdy mnie już nie będzie”.

Pokręciłam głową. „Nie chcę wychodzić za mąż za mężczyznę, którego nie kocham”.

„Nie znasz Victora, kochanie” – powiedział Alex. „Nauczysz się go kochać. Pochodzi z dobrej rodziny, ma swój majątek i jest urodzonym przywódcą. I jest dobrym człowiekiem. Nie wydałabym cię za niego za mąż, gdyby nie był”.

„Nie jestem gotowa na ślub” – nalegałam. „Chcę iść na studia i pracować, żeby zmienić świat. Wiem, że nie chcę poślubić Victora”.

Alex spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. Nigdy nie sądził, że dziewczyna odrzuci możliwość poślubienia mężczyzny takiego jak Victor. Victor wydawał się Alexowi idealnym zięciem, ale nie wiedział, że Victor był kobieciarzem i chciwym dupkiem.

„Dlaczego nie mogę wybrać sobie męża?” – zapytałam.

„Twój mąż powinien zostać następnym przywódcą UAA, podobnie jak twój pierwszy syn. Rodzina Wilsonów musi pozostać w centrum władzy” – cierpliwie tłumaczył Alex. „Każdy mężczyzna, którego chcesz poślubić, musi być godny przewodzenia naszemu ludowi i musi być zaakceptowany przeze mnie i radę”.

„Wyjdę za mąż tylko z miłości” – powiedziałam bez jąkania. „Nie kocham Victora”.

„Chcę, żebyś była szczęśliwa z mężczyzną, którego poślubisz” – powiedział Alex. „Ale nie mam syna, więc honor naszej rodziny zależy od mężczyzny, którego poślubisz. Rozumiesz, Alberto?”

Pokręciłam głową. „Nie mogę poślubić Victora” – nalegałam.

Alex wziął obie moje dłonie w swoje. „Powiedz mi, dlaczego uważasz, że Victor nie nadaje się na twojego męża”.

Jak mogłam mu wytłumaczyć, że nie lubię Victora? Widziałam, jak flirtował z piękną kobietą, która pieściła jego nogę palcami u stóp. Zwykła dziewczyna, taka jak ja, nie mogła mu zaufać.

Co gorsza, nie mogłam zapomnieć o tym garniturze za trzy tysiące dolarów. Gdybym nie była Albertą i gdybym nie pracowała w restauracji ojca Amy, byłabym nieszczęśliwą kelnerką, która wydała wszystkie oszczędności, żeby za niego zapłacić.

Trzy tysiące dolarów to dla Victora nic, ale dla mnie te pieniądze były nadzieją na ucieczkę od mojego obecnego życia.

Musiałam mu powiedzieć prawdę o mężczyźnie, którego wybrał na mojego męża. Gdyby mój ojciec naprawdę mnie kochał, zrozumiałby to.

„Są rzeczy, o których nie wiesz…” – to wszystko, co wydusiłem z siebie, zanim Victor niespodziewanie wszedł do pokoju.

„Przepraszam. Cześć, Alex i Alberta” – powiedział Victor i obdarzył mnie szerokim uśmiechem.