Κεφάλαιο 44 Chris Encouter
Παρά το γεγονός ότι ήταν ανύπαντρη μαμά, δεν είχε νιώσει ποτέ μόνη. Είχε ένα ισχυρό σύστημα υποστήριξης φίλων και οικογένειας που αγαπούσαν τον Κέισι όσο κι εκείνη.
Καθώς η Kiara έφευγε από το σχολείο, χάθηκε σε μια θάλασσα αναμνήσεων. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που ο Κέισι χαμογέλασε, την πρώτη φορά που είπε «μαμά» και την πρώτη φορά που έκανε τα πρώτα του βήματα. Έμοιαζε μόλις χθες ότι ήταν ένα μικροσκοπικό μωρό, και τώρα ήταν αγοράκι. Ο χρόνος είχε περάσει τόσο γρήγορα, και αναρωτιόταν πού πήγαν τα χρόνια. Σκέφτηκε όλες τις στιγμές που της είχαν λείψει, αλλά ήξερε ότι είχε κάνει το καλύτερο δυνατό. Είχε δώσει στον Κέισι τα πάντα και θα συνέχιζε να το κάνει για το υπόλοιπο της ζωής της.
Σκέφτηκε για το μέλλον και για το τι είχε και για τους δύο. Τον φαντάστηκε να πηγαίνει στο γυμνάσιο, στο γυμνάσιο και στο κολέγιο. Τον φανταζόταν να παντρεύεται και να κάνει δικά του παιδιά. Ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς το αγοράκι της ως ενήλικο, αλλά ήξερε ότι ο χρόνος θα προχωρούσε και θα ήταν εκεί για να τον υποστηρίξει σε κάθε βήμα του. Ξαφνικά, ένιωσε μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Το μέλλον ήταν άγνωστο, αλλά ήξερε ότι ήταν έτοιμη για ό,τι κι αν είχε. Είχε έναν υπέροχο γιο, ένα ισχυρό σύστημα υποστήριξης και μια γεμάτη ζωή μπροστά της. Ο ήλιος έλαμπε έντονα στον ουρανό, και καθώς συνέχιζε να περπατά, παρατήρησε τον κόσμο γύρω της με έναν νέο τρόπο. Τα δέντρα ήταν καταπράσινα, τα πουλιά κελαηδούσαν χαρούμενα και τα λουλούδια άνθιζαν με ζωηρά χρώματα. Ήταν σαν να μην είχε ξαναδεί πραγματικά τον κόσμο και ένιωθε ευγνώμων για την απλή ομορφιά που την περιέβαλλε.