Hoofdstuk 117

"Ik heb hier al tijden niet meer gekeken," zei ze met een kuchje, terwijl ze een stofwolk wegwuifde die voor haar gezicht zweefde van het abrupt openen van de doos. Ik glimlachte en leunde voorover op de tafel, op mijn knieën in de stoel. Ik voelde me weer als een kind, toen ik mijn moeder vroeg om me een oud plakboek te laten zien -- behalve dat mijn wensen deze keer daadwerkelijk werden ingewilligd in plaats van dat me werd verteld dat plakboeken onzin waren en dat niemand "nutteloze oude troep als die" zou moeten bewaren.

"Mag ik?" zei ik, terwijl ik naar de doos reikte. Tiffany knikte enthousiast en schoof hem dichter naar me toe. Ik pakte een stapel foto's en bladerde erdoorheen terwijl de glimlach op mijn gezicht breder werd. Er waren zoveel foto's van Tiffany en haar vrienden; foto's van Halloweenfeestjes waarop ze bijpassende tijgerkostuums droeg met haar vrienden, foto's van hen die rond een kampvuur zaten met flessen bier in hun handen, foto's van haar die lachte en lachte terwijl ze elkaar op hun rug meenamen.

Eén foto trok echter mijn aandacht. Het was een foto van de hele groep bij elkaar - de hockeyclub, afgaande op de handgemaakte banner die ze omhoog hielden met grote, cheesy grijnsjes op hun gezicht. Tiffany stond precies in het midden, omringd door haar lachende vrienden aan beide kanten, waarvan er één vreemd bekend was...