Hoofdstuk 23

Ik verbond zenuwachtig de ECG-machine met Enzo, mijn vingers streelden zijn keiharde buikspieren terwijl ik de stickers op zijn huid plakte. De hele tijd staarde hij naar me. Zijn ogen waren rood en gloeiden, net als die nacht dat we samen sliepen. Ik voelde me als een prooi, alsof hij me gewoon wilde grijpen en in me wilde bijten. Hoewel ik er een beetje bang van werd. Ik vond het vreselijk om toe te geven dat er iets was dat me opwond.

Opnieuw was zijn ECG veel beter dan die van zijn teamgenoten. Terwijl zijn teamgenoten na een minuut of tien op de loopband sprinten uiteindelijk uitgeput raakten, ging Enzo zo lang door met weinig verandering in zijn hartslag dat Tiffany hem liet stoppen.

" Er moet iets mis zijn met het apparaat," zei Tiffany, verward klinkend terwijl ze nadenkend op de ECG-monitor tikte. "Niemands hartslag blijft zo hetzelfde... Jullie twee blijven hier. Ik ga wat nieuwe stickers voor het apparaat halen. Ik ben zo terug!"