Rozdział 3: Nieoczekiwani goście

Punkt widzenia Charlesa:

Po odesłaniu Rity do domu, wróciłem do biura, aby zająć się pewnymi sprawami biznesowymi.

Wieczorem dostałem wiadomość od Spencera.

Brzmiało: „Charles, chciałbyś do nas dołączyć? Wszyscy są tutaj”.

Odpowiedziałem: „Okej. Będę tam niedługo”.

Pisałem wychodząc z biura.

Spencer był właścicielem Mint Baru.

Był to jeden z najpopularniejszych barów w mieście i tego wieczoru było w nim wyjątkowo tłoczno.

Gdy tylko wszedłem, zobaczyłem Spencera i Davida.

Przyjaźniliśmy się od małego.

„Widziałaś Scarlett?”

Spencer zapytał, gdy tylko stanąłem przed nim.

„Tak” odpowiedziałem i poprosiłem barmana o podanie mi szklanki whisky.

„Naprawdę się z nią rozwodzisz?” Spencer naciskał, podchodząc bliżej mnie.

„Tak” – odpowiedziałem niecierpliwie i zapaliłem papierosa.

„Jak mogłeś, człowieku? Scarlett jest, no wiesz, naszą dziewczyną. Dorastaliśmy z nią. Ty i Rita jesteście dla niej okrutni”.

Dmuchnąłem w powietrze kłębek dymu, gdy barman postawił przede mną mojego drinka.

Postanowiłem nie odpowiadać Spencerowi i po prostu wypiłem whisky.

Ale to, co powiedział, było prawdą.

Szczerze mówiąc, byłem zdenerwowany, kiedy rozmawiałem ze Scarlett wczoraj wieczorem o rozwodzie.

Tymczasem ona cały czas tam siedziała, wyglądając na spokojną i opanowaną.

Nie potrafiłem stwierdzić, czy mnie to drażniło, czy robiło wrażenie.

Nie widzieliśmy się przez trzy lata.

Nie była już tą słodką dziewczynką, która nosiła serce na dłoni.

Bardzo urosła.

Ponowne zobaczenie jej w tym chłodnym usposobieniu trochę mnie zdenerwowało.

„Czy ona się zgodziła?” zapytał David ciekawie.

„Tak, zrobiła to.”

W tamtym momencie żałowałem, że zdecydowałem się wyjść i spotkać ze znajomymi.

Chciałem się z nimi po prostu napić, a oni zasypywali mnie pytaniami.

„Więc naprawdę poślubisz Ritę?”

"Tak."

„Mówisz poważnie? Naprawdę zamierzasz poświęcić swoje szczęście tylko dlatego, że ona cię uratowała?”

Moja odpowiedź bardzo wzruszyła Dawida.

Przypadkowo wylał wino na moje ubranie.

"Kurwa!" zakląłem ze złością.

„Ojej. Bardzo mi przykro”, David przeprosił natychmiast.

Ponieważ nie chciałam tam siedzieć i wyglądać jak totalny bałagan, przeprosiłam i poszłam do domu, żeby się przebrać.

Wyszedłem z baru i zamówiłem transport.

Planowałem wrócić do domu, ale gdy tylko wsiadłem do samochodu, zatrzymałem się i zacząłem myśleć.

Następnie poprosiłem kierowcę, żeby zawiózł mnie na Gardner Street.

Kiedy dotarłem na miejsce, dom był jasno oświetlony, a przez otwarte okna słyszałem wybuchy śmiechu.

W garażu stał zaparkowany znajomy Mercedes.

Wyglądało na to, że moja matka i babcia przyjechały z wizytą.

Szybko podszedłem do drzwi, ale zanim zdążyłem wpisać hasło, ktoś już otworzył drzwi od środka.

„Gdzie byłeś? Dlaczego nie odbierałeś moich telefonów?” Moja mama podbiegła i mnie zrugała.

„Byłem na spotkaniu, mamo.”

„A czemu śmierdzisz alkoholem? Piłeś? O mój Boże, jesteś wrakiem. Idź się przebrać.”

Zmarszczyła nos i zaprosiła mnie do środka.

Wszedłem do domu i zobaczyłem babcię i Scarlett siedzące w salonie, rozmawiające i śmiejące się.

Na stoliku kawowym stały owoce i nawet szarlotka.

Cześć, babciu.

Podszedłem, żeby się przywitać i wziąłem kawałek szarlotki, ale babcia odtrąciła moją rękę.

„Ręce precz. To nie dla ciebie. To dla Scarlett”.

„Charles, co ci się stało? Chodź, przyniesiemy ci świeże ubrania”. Scarlett wstała i podeszła do mnie.

„Jesteś żonaty od dłuższego czasu. Dlaczego nadal zwracasz się do Charlesa po imieniu?”

Babcia zapytała Scarlett i podejrzliwie na mnie spojrzała.

„Czy jest coś złego w tym, jak się do niego zwracam?” Scarlett zatrzymała się i zapytała.

„Czy młode małżeństwa, takie jak wy, nie nazywają swoich współmałżonków kochaniem, dzieciątkiem czy jakoś tak?” Scarlett zamarła i przez chwilę wydawała się zastanawiać.

Następnie odchrząknęła.

„Chodź, kochanie. Pozwól, że pomogę ci się zmienić.”

Pomogła mi zdjąć marynarkę i obdarzyła mnie szczerym uśmiechem.

„To już bardziej pasuje”

Babcia była promienna, w jej głosie słychać było zadowolenie.

Bardzo kochała Scarlett.

Kiedy Scarlett w ostatnich latach przebywała za granicą, babcia często mnie o nią pytała.

Za każdym razem odpowiadałem po prostu zdawkowo.

Niedługo potem babcia zaczęła nowy temat.

„Charles, umówiłem cię na wizytę u lekarza w tym tygodniu. Nie pij do tego czasu. Chcę, żebyś poszedł się przebadać”.

Byłem oszołomiony.

„Ale właśnie miałem badanie fizykalne, babciu. Jestem bardzo zdrowy”.

„Nie chcę, żebyś miał kolejne badanie fizykalne. To bardziej specjalistyczne badanie. Minęło kilka lat. Gdzie są moje prawnuki? I zdecydowanie uważam, że to nie wina Scarlett. To twoja wina”.

Scarlett zacisnęła usta i spojrzała na mnie.

Mięsień w jej szczęce drgnął.

Wyglądała tak, jakby z trudem powstrzymała się od wybuchu śmiechu. Zanim zdążyłam się obronić, zadzwonił mój telefon i odetchnęłam z ulgą.

Scarlett, która trzymała moją kurtkę, wyjęła mój telefon z kieszeni na piersi i zobaczyła na ekranie nazwisko osoby dzwoniącej.

Poznałem, że to Rita, po tym, jak nagle zmieniła się jej twarz.

„Czy to ta kobieta? Och, na litość boską!” – wykrzyknęła moja matka.

Odebrałem telefon Scarlett i odrzuciłem połączenie.

„Czy to Rita? Jesteś teraz żonaty, Charles. Dlaczego wciąż jesteś związany z tą kobietą? Powinieneś być lojalny wobec Scarlett. I co to były za zdjęcia Rity przymierzającej suknie ślubne, które widziałam w wiadomościach? Co się dzieje?” – dręczyła go babcia.

„To nie tak jak myślisz, babciu.”

„To dlaczego odrzuciłeś jej telefon? Czy jest coś, o czym musicie porozmawiać, a czego nie chcesz, żebyśmy usłyszeli?”

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Mogłem kłamać innym, ale nie mojej babci.

Ona zawsze potrafiła mnie rozpoznać.

Babcia była tak zła, że aż się trzęsła.

Scarlett szybko nalała jej szklankę wody.

„Charles z przyjemnością odpowie na twoje pytanie, babciu, ale najpierw pozwól mi zabrać go na przebranie”

- powiedziała Scarlett, popychając mnie na górę i do sypialni.

„Mam parę białych koszul w trzeciej szafce.”

Kiedy Scarlett poszła po czystą koszulę, zdjęłam tę, którą David poplamił winem.

Było już zrujnowane.

Cholera.

Naprawdę nie oszczędziłbym Davida następnym razem.

Wtedy poczułem za sobą namacalną ciszę.

Odwróciłam się.

Scarlett stała tam i patrzyła na mnie, trzymając w ręku jedną z moich koszulek.

Opuściła brodę, próbując ukryć gwałtowny rumieniec na policzkach.

„Jak długo tam stoisz?”

Nie odpowiedziała. Po prostu szybko zamknęła oczy.

Podszedłem do niej. Tym razem mogłem zobaczyć ją bardziej nową.

Nie była już tą samą małą dziewczynką, którą była kiedyś.

Ostatnie trzy lata spędzone we Francji zmieniły ją z pączka w delikatną różę.

Jej długie rzęsy drżały.

Jej usta były zaciśnięte w cienką linię, jakby coś tłumiła.

Z każdą minutą jej twarz robiła się coraz bardziej czerwona.

Wziąłem koszulkę z jej ręki i szybko ją założyłem.

Po przebraniu się w świeżą koszulę wróciliśmy razem do salonu.

„Nie zostało mi wiele lat, Charles. Dlaczego nie mogłeś po prostu żyć spokojnie ze Scarlett? Dlaczego ciągle próbujesz mnie wkurzyć, co?” Babcia wciąż mnie obwiniała.

„Babciu, następnym razem, kiedy będziesz chciała tu przyjechać, możesz do mnie zadzwonić, a ja cię odbiorę, okej?”

Nadal nie wiedziałem, co jej odpowiedzieć, więc postanowiłem po prostu zmienić temat.

„Nie, dziękuję. Zawsze jesteś taki zajęty. Nie chcę ci sprawiać kłopotu. Chcę tylko sprawdzić, czy dobrze traktujesz swoją żonę”.

„Babciu, wszystko w porządku” – wtrąciła Scarlett.

„No dobrze. A tak przy okazji, nie zapomnij o jutrzejszym przyjęciu z okazji 60. rocznicy Moore Group. Charles, spodziewam się, że kupisz Scarlett piękną wieczorową suknię na przyjęcie. Chcę, żeby wszyscy zobaczyli, jakie masz szczęście, że udało ci się zdobyć kogoś takiego jak ona. Czy nie sprawiasz mi znów przykrości, słyszysz, młodzieńcze?”

„Oczywiście, babciu.”

Po długiej pogawędce z babcią i mamą w końcu udało mi się je przekonać, żeby poszły już spać i pożegnały się.

W tych okolicznościach nie mogłam wspomnieć im o rozwodzie, nie wywołując przy tym ogromnego zamieszania.