Κεφάλαιο 172 Αρ. 172

Οι μέρες τους ήταν γεμάτες ραντεβού. Κάθε φορά που γύριζαν, υπήρχε κάπου να βρεθούν. Ο Γουίλ είχε πάρει εξιτήριο και είχε την εταιρεία να φροντίσει. Με το κτίριο να έχει ολοκληρωθεί, η Stewart Industries άκμαζε ξανά. Ήταν μια σπάνια στιγμή που έβρισκε χρόνο για τον εαυτό του. Και ακόμα και όταν το έκανε, όλοι οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με τις δικές τους ταραχώδεις ζωές. Ο Γουίλ περιφερόταν στο γιγάντιο, άδειο σπίτι του. Πήγαινε στη δουλειά, επέστρεφε σπίτι, έκανε τις ασκήσεις φυσικοθεραπείας του και πήγαινε για ύπνο. Μόνος. Διαπίστωσε, τις τελευταίες μέρες, ότι αυτό από μόνο του δεν ήταν ένα καλό μέρος για να βρίσκεται. Εφιάλτες βασάνιζαν τον ύπνο του και πεταγόταν με τον παραμικρό θόρυβο. Τέρατα είχαν μετακινηθεί από κάτω από το κρεβάτι και στις σκιές μέσα στο μυαλό του.

Το μισούσε.

Η Έμμα δεν είχε καταφέρει να τηρήσει την υπόσχεσή της να επιστρέψει. Τα πράγματα ήταν αγχωτικά και κανείς δεν είχε πια χρόνο για κανέναν. Είχαν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες πριν δει κανέναν. Όλοι τηλεφωνούσαν και έστελναν μηνύματα ο ένας στον άλλον, αλλά δεν ήταν αρκετό. Και πάνω από όλα τα άλλα, είχε εμφανίσεις στο δικαστήριο, ραντεβού με τον Σαμ και συνεντεύξεις Τύπου που του είχε προγραμματίσει η Σαμπρίνα. Ήταν τρέλα. Αλλά κατάφερε να βρει λίγη ηρεμία μέσα στο πανδαιμόνιο. Υπήρχε μια ομοιότητα με τον παλιό Γουίλ σε αυτό. Τα κομμάτια του εαυτού του του έλειπαν. Οι νύχτες ήταν το μόνο μέρος που ήταν άσχημα. Το σπίτι ήταν κρύο. Ένιωθε μόνος.