Rozdział 383

„Nie masz pojęcia, jak to było zabawne. Bawiłem się tobą jak marionetką, nuta po nucie, z boku, a ty nie byłeś wcale mądrzejszy. To było... wyborne”. Jego uśmiech był nieskruszony. „Ale nie obwiniaj mnie za bardzo, Daemonikai. Prawdziwym winowajcą była twoja duma. Uważałeś się za niezwyciężonego. Zbyt silnego, by cię dotknąć, zbyt budzącego strach, by rzucić ci wyzwanie. I z powodu tej arogancji dałeś komuś takiemu jak ja idealną okazję”.

Wydał z siebie świszczący kaszel rozbawienia. „Dragaxlovowie zawsze dążyli do tronu, ale Naelzharoth był zbyt potężny. Mój dziadek powiedział mi, że od zawsze marzył o zajęciu Pierwszego Tronu, ale wszystkie drobne plany, które próbował wyrwać twojemu dziadkowi, kończyły się fiaskiem. Był tchórzem, widzisz, tak jak reszta z nich”. Zaiper westchnął. „Nawet mając sto lat, wiedziałem, że różnię się od tych bezkręgosłupowych reliktów. Wiedziałem, że osiągnę wielkie rzeczy i wiedziałem, że mi pomożesz. Twoje lekceważące odrzucenie, ta dumna wyższość... zawsze Naelzharoth, postrzegający resztę z nas jako gorszych od siebie. Nigdy nawet nie uważałeś mnie za zagrożenie. I dlatego wygrałem”.

Cisza Daemonikai trwała.