Rozdział 7

Pani Liwia

Pani Livia spojrzała na dziewczynkę leżącą na łóżku, uważnie oceniając jej stan.

W wieku sześćdziesięciu czterech lat, mając za sobą służbę jako opiekunka niezliczonych służących Urekai i nadzorowanie szkolenia wielu ludzkich niewolników, niewiele było rzeczy, które mogłyby ją naprawdę zaskoczyć.

Jednak ten ją zaskoczył. Bez słowa.

Owszem, słyszała już wcześniej historie o kobietach przebierających się za mężczyzn. Nie było to częste zjawisko, ale nie było też czymś niespotykanym.

Ci, których odkryto, stanęli w obliczu surowych kar we wszystkich królestwach ludzkich, często prowadzących do publicznych egzekucji. Tak więc, choć nie było to niespotykane, pozostało rzadkim zjawiskiem.

Ale nigdy nie spodziewała się, że spotka kogoś, kto przez ponad dwie dekady żył w takim przebraniu i nie dał się złapać.

Jeszcze bardziej zadziwiające było to, że Emeriel mieszkała tuż pod nosem króla Orestosa, co szczerze ją zdziwiło,

Choć stanowiło to tylko niewielką część jej ogólnego zaskoczenia. Ale teraz to ma sens. Eteryczne piękno, którym dysponował książę Emenet, było naprawdę niezwykłe.

Wiedziała, że chłopak jest o wiele za ładny, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy wcześniej tego dnia. I była odważna.

Potrzeba ogromnej odwagi, żeby żyć w ten sposób przez o wiele za długi czas.

Livia nie mogła powstrzymać się od współczucia z powodu tego, co czekało Emeriel w tym królestwie.

Władcy i właściciele niewolników Urekai nie cofnęliby się przed niczym, by ją pożreć, mając przed sobą tak urzekające spojrzenie.

Niemniej jednak, książęcy strój wykonał podziwu godną robotę, ukrywając kobiece kształty, jakie posiadała młoda kobieta. A miała ich pod dostatkiem.

Zmysłowa i kusząca. Z hojnie zaokrąglonym pośladkiem.

Emeriel jęknęła żałośnie, zamrugała zmęczona. Następnie powoli podniosła się na ręce i kolana, jej kończyny drżały.

Przyciskając górną część ciała do łóżka, chwyciła się za pośladki i rozchyliła je. „Weź mnie, proszę” – krzyknęła.

„To wszystko instynkt, prawda? Ta potrzeba bycia obecnym?” zapytała Madam Livia, próbując zrozumieć, co się dzieje.

Przecież to niemożliwe.

Ale wszystkie dowody na to wskazywały.

Mały Książę przez większą część nocy rozpaczliwie się masturbował, próbując ulżyć sobie w cierpieniu.

„Tak” – Emeriel energicznie skinęła głową. „Czuję ból. Chcę czegoś w środku” – podkreśliła, naciskając ciałem w stronę Livii. „Proszę, proszę...!”

„Niestety, nie jestem w stanie ci pomóc” – powiedziała Livia, a dziewczyna zaczęła szlochać.

Emeriel, wyprostowując się ze swojej pozycji, położyła się na łóżku i wściekle szarpała prześcieradła. Poruszając biodrami, jęczała, zamykając załzawione oczy.

Cykl rujowy. Biedactwo.

Pozostaje jeszcze niejasne, czy był to mini-runda czy pełnowymiarowa runda.

Sądząc po tym, jak dziewczyna się otarła od autostymulacji, po jej zaczerwienionych sutkach i nieustającym wzroście temperatury, Livia mogła się domyślić, że to była pełna ruja.

Ale ponieważ była to prawdopodobnie jej pierwsza ruja – biorąc pod uwagę całkowite zagubienie w zmęczonych oczach dziewczyny – była to zapewne mini-ruja, która po prostu była zbyt silna.

Livia, dla dobra Emeriel, gorąco modliła się do nieba, żeby to był tylko niewielki upał.

Z gardła dziewczyny wyrwał się pełen niepokoju jęk, a w jej oczach znów pojawiła się panika.

„Myślę, że to dzieje się znowu” – wykrzyknęła Amie, a na jej twarzy malowało się przerażenie.

Emeriel złapała się za brzuch, zgięła się wpół i wydała krzyk agonii.

Szybko poprawiła pozycję, jej zdesperowane palce spoczęły na stłuczonym łechtaczce, a łzy napłynęły jej do oczu, gdy pocierała go szarpanymi ruchami.

Livia chwyciła ją za rękę, powstrzymując szaleńczy ruch. „Pozwól mi” – powiedziała cicho.

„Proszę..! Proszę. Chyba umieram” – błagała Emeriel, szeroko otwierając oczy ze strachu.

„To na pewno byłoby jak śmierć, mały książę. Ale mogę cię zapewnić o twoim przetrwaniu”. Livia wbiła palec w mokre i chętne usta dziewczyny, zatrzymując się, gdy oczy Emeriel przewróciły się do środka głowy.

Jej drgawki owinęły się wokół palca Livii, z którego wyrwał się przenikliwy krzyk rozkoszy.

Livia cały czas poruszała palcami wewnątrz Emeriel, szukając.

A, i już.

Jej gruczoł był spuchnięty, zepsuty. Livia mocno naciskała na to śliskie nie być w jej wnętrzu.

Emeriel wydała kolejny przenikliwy krzyk, jej ciało drgnęło, wiło się. Livia wywnioskowała, że przeżywa kolejny orgazm.

Gęsta wilgoć wylała się z ciasnego przejścia Emeriel, tworząc małą kałużę.

Livia nie przestawała jej dotykać i stymulować, teraz celując w nowy gruczoł, który odróżniał ją od innych ludzi.

Nie trzeba było długo czekać na trzeci orgazm.

Emeriel poruszyła biodrami, napięcie z niej zniknęło, a jej krzyk rozbrzmiał w całej komnacie.

Gdy napięcie opuściło jej drobne ciało, dziewczyna zemdlała.

Wykorzystując ten moment, Livia ostrożnie wsunęła drugi palec, zręcznie omijając błonę dziewiczą dziewczyny, aby ocenić stan jej wnętrza.

Starsza kobieta westchnęła z ulgą. Jej łono nie opadło.

To rzeczywiście był mini-upał.

I tak się to skończyło.

Livia delikatnie wyciągnęła palec z ciasnego otworu i odsunęła się od łóżka.

„Dbaj o jej czystość, Amie” – poinstruowała ją delikatnie.

Młoda dziewczyna skinęła głową i szybko opuściła komnatę, aby zabrać niezbędne rzeczy.

Nie minęło dużo czasu, zanim wróciła, niosąc miskę wypełnioną pachnącą wodą, mydłem i miękką szmatką. Usiadłszy na skraju łóżka, Amie rozpoczęła swoje zadanie.

„Uważaj” – przestrzegła Livia.

Nie tylko intymne rejony Emeriel były zaczerwienione i posiniaczone, ale inne części jej jasnej skóry ucierpiały z powodu jej nieustannego drapania, na przykład jej ramiona. Rozdrapała skórę.

Jak doszło do tego, że poczuła upał?

Jedynie u samic Urekai występują ruje, u ludzi jest to niezwykle rzadkie.

Minęły już ponad dwa stulecia, odkąd kobieta po raz ostatni zaszła w ciążę

Fakt, że młody książę przybył na terytorium Urekai dopiero dziś i że właśnie dziś wystąpiła u niego pierwsza ruja, skłonił Liwię do rozmyślań... Czy to był tylko zbieg okoliczności?

Dlaczego akurat teraz?

Dlaczego ta księżniczka żyje w przebraniu?

Ale przede wszystkim Livia nie miała pojęcia, co zrobić z tym sekretem, którego się dowiedziała. Zaciskała zęby, pogrążona w myślach.

Odległy krzyk przeciął powietrze. Po nim nastąpił kolejny i kolejny, a ona westchnęła ciężko.

Bestia znów się tym zajęła. Czy to była druga runda? A może trzecia?

Livia nie mogła być do końca pewna. Ale krzyk był czymś dobrym.

Oznaczało to bowiem, że ofiara bestii wciąż żyła. Przynajmniej na razie.

Czy przetrwa do jutra, pokaże tylko czas.