"Jesteś w ciąży."
Yvonne wyszła ze szpitala z wynikami badań w kieszeni, a jej głowa była pełna słów lekarza.
Czy ona naprawdę może zajść w ciążę? ?
Ale teraz, gdy jesteś w ciąży, musisz wziąć odpowiedzialność za to małe życie w swoim brzuchu.
Miała jednak zaledwie dwadzieścia lat i musiała znaleźć sposób, by przekonać rodziców, by pozwolili jej mieć dziecko...
Rodzina Yalesów jest zamożną rodziną z Ancheng, a ich czteropiętrowa willa ze spadzistym dachem jest bardzo okazała.
Kryształowy żyrandol zawieszony pod sufitem sprawia, że cały salon wygląda wspaniale.
Gdy tylko Yvonne weszła do pokoju, zobaczyła panią Yales i Snow, adoptowaną córkę rodziny Yales, siedzących na sofie i oglądających telewizję.
Pani Yales dostrzegła ją kątem oka i natychmiast wpadła we wściekłość: „Co robiłaś tak wcześnie rano? Cały dzień wygłupiałaś się na zewnątrz. Czy wiesz, że cała nasza rodzina na ciebie czeka?”
Yvonne przyzwyczaiła się do jej postawy: „Czy ja tego nie mówiłam wcześniej? Ostatnio pracuję w sklepie z herbatą mleczną”.
Pani Yales wściekła się jeszcze bardziej: „Czy nie mówiłam ci, żebyś nie szła? Myślisz, że nadal jesteś tą samą wiejską dziewczyną, którą byłaś? Czy naszej rodzinie Yales brakuje tych małych pieniędzy?”
„Mamo, moja siostra właśnie wróciła i ma mnóstwo wydatków. Dlaczego nie miałbym jej dawać połowy mojego kieszonkowego w przyszłości?” Snow próbował załagodzić sytuację.
„Czy ty jesteś głupi? Dawanie ubrań i toreb nie wystarczy, potrzebujesz jeszcze kieszonkowego? Szkoda, że twoja życzliwość może nie zostać doceniona”. Pani Yales poczuła współczucie dla jej rozsądku i spojrzała na Yvonne z jeszcze większym niezadowoleniem.
To, że pani Yales nie chciała przyjąć sterty używanych ubrań nieodpowiednich na tę porę roku i podartych toreb, sprawiło, że pani Yales wpadła we wściekłość i od tamtej pory nic jej nie kupiła.
Jak to możliwe, że taki natychmiastowy efekt jest wystarczający?
Yvonne cmoknęła językiem w duchu i poszła prosto do swojego pokoju.
Rodzina Yalesów ma trzech synów i dwie córki, a mała księżniczka Snow potrzebuje osobnego pokoju z pianinem, pracowni malarskiej i sali tanecznej, dlatego cała willa jest w pełni wyposażona.
Po tym, jak pół roku temu sprowadzono Yvonne do domu, cała rodzina była jednomyślnie zaniepokojona, że przyjście na świat ich biologicznej córki będzie stanowić presję dla ich adoptowanej córki. Zamiast prosić Yvonne o opuszczenie pokoju, ustawiono ją w pokoju niani na pierwszym piętrze.
„Yvonne wróciła? Chodź i usiądź. Mam ci coś do powiedzenia”.
Pan Yales i Chandler, najstarszy brat rodziny Yales, po prostu jeden po drugim zeszli z piętra.
"Oh."
Oboje traktowali ją dobrze. Yvonne stłumiła dyskomfort, podeszła do sofy i usiadła.
Pani Yales zignorowała jej bladą twarz i powiedziała: „Powinieneś poślubić kogoś z rodziny Carlów dla Snow ”.
Yvonne była oszołomiona: „Co powiedziałeś?”
Pan Yales wyglądał na zawstydzonego, ale wyjaśnił w dobroduszny sposób: „Yvonne, nasza rodzina właśnie współpracowała przy projekcie z rodziną Carl, więc nie możemy się teraz pokłócić. Chociaż Snow była zaręczona na początku, tak naprawdę jesteś najstarszą córką rodziny Yales. Pani Carl jest rozsądna i zgodziła się, żebyś wyszła za niego za mąż”.
„Co to ma wspólnego ze mną?”
Gdy po raz pierwszy wróciła do rodziny Yalesów, wszyscy surowo ostrzegali ją, że Ryan jest narzeczonym Snow i kazali jej nie myśleć o nim.
Teraz, gdy miała wypadek samochodowy i stała się osobą sparaliżowaną od pasa w dół (ang. quasi-paraplegic), nagle przypomniałem sobie, że ona nazywa się Yvonne.
Śmieszny?
Pani Yales zauważyła, że jest taka niewdzięczna i zmarszczyła brwi niecierpliwie: „Czy nadal nie jesteś szczęśliwa? Rodzina Carla jest zamożna. Czyż nie jest dobrze dla ciebie być młodą damą i cieszyć się spokojnym życiem, jak tylko się z nią ożenisz?”
Chcesz cieszyć się spokojnym życiem?
Dlaczego to błogosławieństwo nie zostało dane Snow?
„Heh…” Yvonne uniosła brwi i parsknęła śmiechem, po czym odłożyła wyniki testu na stolik kawowy. „Jestem w ciąży. Dopóki rodzina Carla akceptuje zdradę Ryana przed ślubem, mogę wyjść za niego i zabrać ze sobą dziecko”.
Ta wiadomość była niczym bomba.
Wszyscy byli oszołomieni.
Pierwsza opamiętała się pani Yales. Wściekle uderzyła Yvonne w twarz: „Jak mogłam urodzić taką bezwstydną istotę jak ty? Jak możesz w ten sposób wżenić się w rodzinę Carl?”
„Eee?”
Yvonne spojrzała w tamtą stronę, a jej uśmiechnięte oczy natychmiast stały się zimne.
W jego oczach nie widać żadnych emocji ani ciepła, jakby patrzył na martwy przedmiot.
Wystarczyło jedno spojrzenie, by pani Yales poczuła, jak włosy stają jej dęba, a całe ciało zrobiło się zimne.
Uderzenie zamarło w powietrzu, nie śmiejąc się nawet poruszyć.
Na chwilę zapadła głucha cisza, a Yvonne nagle znów się uśmiechnęła, wracając do swojego zwykłego niewinnego wyglądu: „Nie obchodzi mnie to. W każdym razie nie przeszkadza mi jedzenie, noszenie ich ubrań i pozwalanie im wychowywać moje dzieci”.
„Ty...ty nie masz wstydu.” Pani Yales także otrząsnęła się, ale jej arogancja nieco zmalała.
Widząc, że jej adopcyjna matka jest słaba, Snow zawahała się i spróbowała pomóc: „Siostro, nie masz chłopaka? Dziecko nie może być...”
Słowa, które są po prostu trafne, dają do myślenia.
Pan Yales chciał zapytać, czyje to dziecko, ale po usłyszeniu słów córki jego twarz stała się wyjątkowo brzydka: „My w rodzinie Yales nie mamy takich bezwstydnych ludzi jak ty. Daję ci dwa wyjścia: albo dokonaj aborcji i wżeń się w rodzinę Carl , albo wynoś się... wynoś się”.
Oczy Snow błysnęły dumą i błagała żałośnie: „Tato, nie podniecaj się, dbaj o siebie, moja siostra była przez chwilę zdezorientowana, proszę, nie odganiaj jej... To wszystko moja wina, jestem gotowa wyjść za mąż za kogoś z rodziny Carl... Dopóki wszyscy w mojej rodzinie będą zdrowi...”
Pan Yales poczuł się tak przygnębiony, widząc, że ona jest taka rozsądna, i pośpiesznie pocieszył ją delikatnie: „Tata nie pozwoli ci wyjść za mąż do rodziny Carlów , na pewno znajdę sposób, nie martw się”.
Chandler również zmiękczył swoje serce, patrząc na Yvonne z rozczarowaniem: „ Yvonne , zawsze uważałem, że jesteś rozsądną dziewczyną. Jeśli nadal masz odrobinę synowskiej pobożności, nie pozwól, aby twoi rodzice się martwili”.
„Pobożność synowska? Przepraszam, nie mam takiej”. Yvonne nagle wstała, a uśmiech na jej twarzy zniknął bez śladu. „Wybieram urodzenie dziecka, więc zerwij z nim więzi”.
„Ty...” Pani Yales otworzyła usta, żeby znów zakląć.
„Od tej chwili ja, Yvonne, nie będę miała żadnych powiązań z twoją rodziną Yales i nigdy więcej nie będę miała z tobą kontaktu”. Yvonne wyrwała jej z ręki raport z testu i poszła prosto do swojego pokoju, aby spakować bagaż.
Została porwana przez handlarzy ludźmi na wieś, gdy miała trzy lata i wróciła do domu dopiero pół roku temu.
Od dnia, w którym wprowadziłem się do domu, pani Yales zaczęła mnie na każdym kroku strofować, a moi drugi i trzeci bracia byli sarkastyczni i drwili ze mnie.
Pan Yales i Chandler byli dla niej mili, ale teraz wygląda na to, że oni i Snow są jednak rodziną.
Skoro siedemnaście lat rozłąki uniemożliwiło jej wciśnięcie się do tej rodziny, to równie dobrze mogła nie próbować.
Dziesięć minut później Yvonne wyszła z domu Yalesów, niosąc plecak.
Za mną usłyszałem przeklinającą panią Yales.
„Na szczęście miałem dar przewidywania i nie dałem jej kieszonkowego ani niczego jej nie kupiłem. Zastanawiam się, jak biedna wiejska dziewczyna może przetrwać, nawet nie mając gdzie mieszkać. Za trzy dni wróci i wyjdzie za mąż...”
Yvonne nie mogła powstrzymać się od śmiechu, słysząc te słowa.
Kiedy zdecydowała się wrócić do Ancheng z rodziną Yales , kupiła luksusowy apartament na wypadek nagłej potrzeby.
Ale zanim trafi do nowego domu, musi porozmawiać z ojcem dziecka.
Yvonne wyjęła telefon i wybrała numer. Przeszła od razu do sedna i powiedziała: „Ethan, prawda? Pamiętasz tę noc w pokoju 818 w hotelu Champs Elysees miesiąc temu? Ja, druga strona zaangażowana, będę w twojej firmie za czterdzieści minut. Nazywam się Yales. Powiedz recepcji, żeby mnie wpuściła, w przeciwnym razie sam poniesiesz konsekwencje”.
