Rozdział 160

Czy to nie jest przypadek?

Mężczyzna, który wcześniej rozmawiał z Genevieve, również podbiegł. Jego oczy były szeroko otwarte, gdy patrzył, jak Armand je makaron. „Jesteś szalony, koleś! Byłem mistrzem stanu w konkursie pikantnego jedzenia i nie mogę przełknąć nawet jednego kęsa tego. Ale ty już bierzesz drugi kęs…” Genevieve celowo zwabiła Armanda do sklepu, mając na celu utrudnienie mu życia. Jednak w chwili, gdy usłyszała, co powiedział mężczyzna, jej ciało się wyprostowało. Armand nie był wybredny w jedzeniu, ale nie miał też dziwacznie wysokiej tolerancji na pikantne jedzenie. Drugi pretendent zajął pierwsze miejsce w konkursie pikantnego jedzenia, a mimo to nie odważył się nawet wziąć kolejnego kęsa.

Nie potrafiła pojąć, jak Armand to robi. Na jego czole zaczęły pojawiać się krople potu, a szyja robiła się czerwona. Było oczywiste, że starał się jak mógł. Genevieve nie potrafiła do końca wyjaśnić uczucia w swoim sercu. Wyciągnęła rękę, żeby odebrać mu widelec, ale on chwycił go mocno i nie pozwolił jej na to. Odwrócił głowę i kaszlnął. „Już prawie skończyłem. Szkoda byłoby się teraz poddać”. Słysząc to, wyciągnęła telefon tak szybko, jak mogła i napisała: Twój głos już stał się chrapliwy. Przestań jeść! Jeśli zemdlejesz, nie będę w stanie cię zanieść z powrotem. „To tylko talerz makaronu” – upierał się Armand. Pomimo chrapliwości jego głosu, ton był tak samo łagodny jak zawsze.