บทที่ 27

ชาร์ลอตต์นอนหงายบนพื้นเหมือนกบ มีรอยข่วนและบาดแผล ฝ่ามือและเข่าของเธอปวดแสบปวดร้อน

ด้านหลังของเธอ รถแอสตัน มาร์ตินก็เร่งความเร็วออกไปและทิ้งเธอไว้กับฝุ่น

ชาร์ลอตต์ตัวสั่นเพราะความหนาวเย็นขณะที่เธอค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างน่าสงสาร จากนั้นเธอก็รู้ตัวว่าเธออยู่คนเดียวบนสะพานลอย