บทที่ 92

ลูน่ารู้สึกท้อแท้และคลั่ง เธอจ้องมองเฮเลน่าอย่างโกรธจัดเหมือนแมวป่าที่โกรธจัด อยากจะกระโจนใส่เธอแล้วฉีกเธอเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย...

“ ลืมมันไปเถอะ ลูน่า กลับบ้านกันเถอะ วันนี้ไม่ใช่วันที่โชคดีของเรา” อแมนดายอมรับความจริงของสถานการณ์และพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาวให้จากไป “เราจะมีโอกาสอีกมากในอนาคต เราจะกลับมาอีกครั้งในครั้งหน้า!”

“ ถูกต้องแล้ว คุณนายสเตอร์ลิง รีบออกเดินทางกันก่อนเถอะ...”