บทที่ 3 ราชินีชาสก้าผู้ดื้อรั้น

ราชินีชาสก้าก้าวออกจากรถม้าโดยยกไหล่ขึ้นสูงขณะมองไปรอบๆ

สาวใช้ของนางรีบวิ่งออกไปจากอีกฝั่งทันที และวิ่งไปหานาง

อิน่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แล้ว...เป็นราชินีเหรอ? ชิลาห์เฝ้าดูอยู่ไกลๆ ไม่ต้องการเข้าใกล้เลย

ดวงตาอันงดงามของชัสก้าหรี่ลงเมื่อเธอเห็นหญิงสาวอยู่ตรงหน้าเธอ

“งั้น... คุณเป็นคนเข้ามาบ่นเรื่องรถม้าของฉันเหรอ” เธอถามโดยมองอินะตั้งแต่หัวจรดเท้า

ความสามารถในการพูดจาของเธอช่างน่าดึงดูด แต่อินากลับไม่ได้รับการยกย่องชื่นชม เธอรู้สึกขมขื่นเมื่อได้ยินเธอพูดคำเหล่านี้กับเธอ

“รถม้าของคุณทำน้ำหกใส่ฉัน” เธอกล่าวอย่างโกรธจัด และทันใดนั้น ชาสก้าก็ตบแก้มเธออย่างแรง

“ฮ่า!” ชิลาห์ร้องอุทานจากที่ที่เธอยืน

ไม่นะ....

อินะตกตะลึงจนแทบฟันเมื่อเธอเอามือไปแตะที่แก้มของเธอทันที

อะไรนะ??? ราชินีตบเธอ??? เธอวางมือบนตัวเธอ???

“คุณต้องโง่มากแน่ๆ ที่ยืนต่อหน้าฉันแล้วบ่นพึมพำแบบนี้” ชาสก้าพูด ขณะที่สถานการณ์กำลังดึงดูดความสนใจจากผู้คนรอบข้าง

“ชุดของคุณมีอะไรพิเศษนักนะ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าม้าของฉันยังแพงกว่านั้นอีก” เธอ หยุดพูดแล้วก้าวเข้าไปใกล้อินา

“เจ้าสามัญชนที่น่ารังเกียจ เจ้าคงโชคดีมากที่วันนี้ฉันอารมณ์ดี ไม่งั้นฉันคงกลับไปที่วังพร้อมกับหัวของเจ้าในกระเป๋าแน่”

แล้วเธอก็หันหลังแล้วเดินออกไป โดยจะไปเอาสิ่งที่เธอต้องการ โดยมีสาวใช้เดินตามหลังมา

อิน่าตัวสั่นสะท้านอย่างหนัก มือของเธอยังคงวางอยู่บนแก้มของเธอ ราชินีตบเธอเหรอ? เธอ... เธอตบเธอเหรอ?

บรรดาแม่ค้าในตลาดที่อยู่รอบๆ ต่างก็พึมพำและกระสับกระส่าย และชิลาห์ก็คิดที่จะเข้าไปใกล้เพื่อปลอบใจเธอชั่วขณะหนึ่ง แต่เธอไม่ต้องการให้เกิดการรุกรานขึ้นอีก เธอจึงยังคงอยู่ที่เดิม

อินาโกรธจัดจนขนของเธอเริ่มหลุดออกจากผิวหนังแล้ว

ไม่; เธอไม่สามารถขยับตัวได้ ไม่ใช่ตอนนี้ การโจมตีราชินีจะต้องได้รับโทษประหารชีวิตอย่างแน่นอน

นางหันหลังกลับอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มเดินออกไป ขณะที่ชิลาห์เดินตามอย่างเงียบๆ พร้อมตะกร้าหนักๆ

-

“แม่!!!!” อินะตะโกนทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน

ถ้าเธอมีพลังของแม่มด เธอคงมั่นใจว่าเธอจะทำให้กำแพงพังทลายลงด้วยเสียงคำรามโกรธแค้นของเธอแน่ๆ

"แม่!!! พ่อ!!!" เธอร้องตะโกนอีกครั้ง และคราวนี้ แม่ของเธอก็วิ่งลงมาจากบันไดเก่าๆ

"อินะ??? มีปัญหาอะไรเหรอ??"

“ทุกอย่างแหละปัญหา แม่!! ทุกอย่าง!!”

แม่ของเธอรีบวิ่งลงมาและสังเกตเห็นคราบบนชุดของเธอ และความโกรธบนใบหน้าของลูกสาว... ซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ชิลาห์เดินเข้ามาพร้อมกับถือตะกร้าทันที

“อิน่า เกิดอะไรขึ้น” แม่ของเธอถาม

เสียงคำรามอันทุ้มลึกของเธอดึงดูดความสนใจของพี่น้องที่อยู่ชั้นล่าง เธอไม่รู้เลยว่าพ่อของเธอไม่อยู่ที่บ้าน

“มองมาที่ฉันสิแม่ มองมาที่ฉันสิ!” อินะคำรามและพยายามสงบสติอารมณ์เพื่ออธิบาย

“ขณะอยู่ที่ตลาด รถม้าของราชินีก็หกน้ำโคลนใส่ฉัน พอฉันไปร้องเรียน เธอก็ตบฉัน!”

ทุกคนตกใจจนอ้าปากค้าง

“ราชินีตบคุณเหรอ?!” วาเนสซ่า น้องสาวของเธอถาม

“ราชินีองค์ไหน” ก็คือแม่ของเธอนั่นเอง

“ราชินีชาสก้า!” อิน่ากัดชื่อนั้นด้วยน้ำเสียงที่ดุร้าย

“โอ้พระเจ้า นั่นราชินีอาวุโสนะ!” วาเนสซ่าอุทานด้วยความตกใจ

“แต่ทำไมเธอถึงตบคุณเพียงเพราะคุณไปบ่นล่ะ? มันไม่ถูกต้อง..!”

“โอ้...! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นราชินีและมีทหารยามอยู่รอบๆ ฉันคงสาปแช่ง ผลที่ตามมาและถลกหนังเธอทั้งเป็น!! แต่ฉันสาบาน แม่ ฉันสาบานต่อผู้พิทักษ์แห่งเจ็ดภูเขาว่าฉันต้องแก้แค้น!! มันเป็นสัญญา!!”

แล้วอินาก็วิ่งหนีขึ้นบันไดไป

ความเงียบอันน่าระทึกใจแผ่ซ่านไปทั่วห้องเป็นเวลาหลายวินาที

“ไม่น่าจะเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ” จู่ๆ อีโวก็พูดขึ้น

นั่นคือลูกชายคนเดียวของบ้าน

"ฉันได้ยินมาว่าราชินี Chaska เป็นคนชั่วร้ายและอารมณ์ร้ายมาก"

“แล้วคุณมองอะไรอยู่ล่ะ” แม่ของเขาพูดขึ้นอย่างกะทันหัน โดยหมายถึงชิลาห์ที่ยืนดูอยู่ตลอดเวลา

เธอเงยหน้าขึ้นมองและจากไปอย่างเงียบๆ

-

ในห้องใหญ่กว้างขวางตกแต่งสวยงาม มีสตรีสองคนและคนรับใช้ยืนอยู่รอบ ๆ และดูมีสติสัมปชัญญะ

เห็นราชินีโนเชบาประทับนั่งบนเตียงด้วยพระเนตรบวมเป่ง ขณะที่สตรีทั้งสองยืนอยู่ข้างๆ เธอ พยายามเกลี้ยกล่อมให้พระนางอุ้มท้องลูก

"ได้โปรดเถอะ ราชินีของฉัน" ผู้ที่อุ้มเด็กไว้ได้ร้องขอ

“ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไร แต่นี่ก็ยังเป็นเนื้อและเลือดของคุณ เธอต้องการสัมผัสแห่งความเป็นแม่จากคุณ และต้องการให้คุณเลี้ยงดูเธอ โปรด...”

“ฉันเกลียดที่ต้องพูดซ้ำๆ นะ อาฮิกะ” ราชินีพูดเสียงแหบพร่า

เสียงของเธอแหบและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เอาคำสาปนั้นออกไปจากฉันซะ ฉันไม่ต้องการเด็กผู้หญิง ฉันต้องการเด็กผู้ชาย!!!”

เธอหยิบจานขนมหนึ่งใบที่อยู่ข้างๆ เธอขึ้นมาแล้วโยนลงพื้น จากนั้นก็ทำให้มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

นั่นเป็นจานที่ห้าที่เธอทำแตก

อาฮิกะ นั่นคือหมอตำแย เธอได้อ้อนวอนราชินีให้ช่วยอุ้มลูกของเธอมาเป็นเวลานานกว่าชั่วโมง แต่เธอกลับไม่ฟัง และทำตัวเหมือนคนบ้ามาตั้งแต่รู้ว่าตัวเองคลอดลูกผู้หญิง

“แต่คุณอยากให้เธออยู่ที่ไหน คุณไม่สนใจเลยเหรอ” อาฮิกะถามด้วยความกังวล และโนเชบาก็จ้องมองเธออย่างจับผิด

“ฉันไม่สนใจหรอก อากิกะ เธอพาเธอไปหาแม่ของฉันได้ เธอจะได้ไปอยู่กับน้องสาวของเธอที่นั่น ฉันไม่ต้องการมีลูกสาวคนใดของฉันอยู่ใกล้ๆ!” เธอเห่า

“โอเค ก็ได้ ก็ได้ เธอส่งเธอไปหาแม่ของคุณได้เมื่อเธอโตแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังเป็นแค่ทารกและ ต้องการการดูแล เอาใจใส่ โปรดเถอะ ราชินีของฉัน ฉันขอร้องแทนเธอ โปรด... อย่าลืมว่าพระองค์อุ้มท้องเธอมาเก้าเดือน และอย่าลืมว่าคุณเป็นผู้หญิงด้วย โปรด...”

ในขณะนั้นเอง ก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของอีกผู้หนึ่ง ขณะที่ประตูถูกเปิดออก พร้อมด้วยราชินีชัสก้ากำลังเดินเข้ามา

ด้วยพื้นที่ในห้องที่กว้างขวาง ประตูจึงอยู่ห่างจากเตียงพอสมควร ทำให้ชัสก้ามีเวลาที่จะจ้องมองใบหน้าอันน่าสมเพชของโนเชบาอย่างเหมาะสม สาวใช้ของเธอเดินตามหลังเธอมา

โนเชบาจ้องมองเธอขณะที่เธอเดินเข้ามา โดยที่หน้าอกของเธอขึ้นลงอย่างหนัก

"สวัสดี ราชินีของฉัน" หญิงสาวและคนรับใช้รอบๆ โค้งคำนับทันทีที่ชาสก้าขึ้นเตียง

“โอ้ สวัสดีทุกคน” ชาสก้ายิ้มและหันกลับไปมองโนเชบา จากนั้นพยายามทำหน้าเศร้า

"สวัสดี ราชินีโนเชบา...."

“คุณต้องการอะไร” โนเชบาตะคอกทันที เธอกำมือแน่นและชัสก้าต้องใช้ความพยายามมากพอสมควรในการปิดบังรอยยิ้มของเธอ “ ใจเย็นๆ ไว้ ที่รัก ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อมีปัญหา จริงๆ แล้ว...” เธอหยุดชะงักแล้วหันไปหาคนรับใช้ของเธอ ส่งสัญญาณให้เธอไปหยิบตะกร้าผลไม้ ต่อ

“ฉันมาเพื่อมอบสิ่งนี้ให้กับคุณ”

สาวใช้โค้งคำนับขณะที่เธอวางตะกร้าผลไม้เล็ก ๆ ไว้บนเตียงข้างๆ โนเชบา

“เมื่อฉันได้ยินว่าคุณเข้านอนแล้ว ฉันก็ตัดสินใจรีบไปตลาดเองเพื่อซื้อผลไม้ให้คุณกินและสดชื่น...”

ก่อนที่ Chaska จะพูดจบ Nosheba ก็คว้าผลไม้บางส่วนในตะกร้าแล้วโยนไปทางเธอ

“ออกไปจากห้องของฉันนะ ไอ้ปีศาจ!!” เธอด่าอย่างโกรธจัด

"ฉันไม่ต้องการแม้แต่เข็มกลัดจากคุณ และไม่ต้องการให้คุณต้องมาอยู่ใกล้ฉันด้วยคำสาปแช่งของคุณ ดังนั้น ออกไปซะ...!!"

ในที่สุดชาสก้าก็ยิ้มออกมา เธอรู้สึกดีมากที่ได้เห็นเธอยิ้มแบบนั้น

“โนเชบาใจเย็นหน่อยได้ไหม ทำไมถึงรู้สึกขมขื่นนัก” เธอถามอย่างใจเย็น

“ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่าที่ไปเอาผลไม้มาให้คุณ? หรือ...ฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณมีลูกสาวที่พ่อเรียกว่าแบดนิวส์?”

ดวงตาของโนเชบาเป็นประกาย

"ไม่นะ.......!!!!!!!!!" เธอคำรามและโยนตะกร้าผลไม้ทั้งหมดลงบนพื้น

"ฉันเกลียดแก ชาสก้า! ฉันเกลียดแก!!!! พวกทหาร!! ออกไปจากห้องฉันนะ!"

ชาสก้าหัวเราะอย่างคุกคามและดูถูก เสียงหัวเราะของเธอสะท้อนไปด้วยความเยาะเย้ยจนทำให้โนเชบาแทบแตกสลาย

พยาบาลผดุงครรภ์ที่อยู่ในห้องคิดจะขอให้ราชินีออกไป เนื่องจากเธอสร้างความเดือดร้อนให้แก่มารดาที่ได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเธอทุกคนไม่อยากทำให้ชัสก้ารู้สึกแย่ เพราะพวกเธอรู้ว่าเธอสามารถเป็นอันตรายร้ายแรงได้จริงๆ

“เพลิดเพลินไปกับความโศกเศร้าของคุณนะ โนเชบา” ชาสก้าพูดและจากไปในที่สุด