Rozdział 153

„ Zdajesz sobie sprawę, jaki cel nam postawiłeś na karku, prawda? Nie wiem, jak działają te rodzinne sprawy, ale zamienią życie Sierry i moje w piekło”.

„Bądźmy szczerzy, możesz znieść ich wszystkich z zawiązanymi oczami i jedną ręką związaną za plecami, ale przynajmniej będziesz miał powód, żeby się bronić. Wierzę też, że obecnie przechodzisz przez piekło, nie sądzę, żeby którykolwiek z nich mógł pogorszyć to, przez co przechodzisz. Ona nie może się do ciebie dobrać i wie, albo przynajmniej rozumie, co dla nas znaczysz. Nie jest na tyle głupia, żeby znowu cię ścigać”. Unosi brwi, dając mi znać, że on i Sierra długo o mnie rozmawiali. Odkryłem, że pogodzenie się z Mateo i Samem, albo raczej uznanie ich, było dla pozostałej trójki większą karą niż ignorowanie ich wszystkich. Nigdy wcześniej nie słyszałam od żadnego z nich tylu warkotów i niezrozumiałych mamrotań. Nadal nie mówiłam zbyt wiele nikomu, wszyscy nadal musieli zrozumieć, że nie jestem lalką z porcelany, ale to nie będzie rzeczywistością, dopóki wszyscy nie znajdziemy się w sytuacji, w której będę musiała ratować siebie i nie będę ich w ogóle potrzebować.

Nadal wybieram stolik w rogu na lunch, żeby mieć trochę przestrzeni do oddychania. Muszę znaleźć równowagę między socjalizacją a przestrzenią osobistą. Czuję się, jakbym przeszła z jednego końca spektrum na drugi, a potem z powrotem. To daje mi ból głowy.