Rozdział 190

To moje miejsce. Jaśniejsza brunetka jęczy. Muszę powstrzymać śmiech.

Czy oni mówią poważnie? To ławki, naprawdę nie ma „miejsc”, które można by mieć. Tym razem przewracam oczami.

Wszyscy zdajecie sobie sprawę, że poszłoby szybciej i byłoby o wiele mniej irytująco, gdybyście po prostu użyli słów „dorosłej dziewczynki” i powiedzieli mi, gdzie chcecie, żebym usiadła, prawda? Marnujecie mój czas i tracicie swój własny czas na kolację, próbując być uciążliwi. Potraficie być dla mnie okrutni, kiedy wszyscy siedzimy i jemy. Gdzie mnie chcecie? Wskazuję na stół. Mam nadzieję, że uda mi się użyć logiki i nonszalancji, żeby przetrwać tę kolację. Próbuję wcielić się w mojego wewnętrznego Nathaniela.