Rozdział 266

Teraz jednak nie mogę o tym myśleć. Muszę skupić się i wykorzystać swoje mocne strony. Oscar bez wątpienia wezwał posiłki, ale trochę im zajmie, zanim tu dotrą. Mój wilk-łobuz znów szarżuje, z szeroko otwartą paszczą, nawet nie próbując ukryć swojego ataku. Czuję zapach gnijących ścieków z jego pyska. Zastanawiam się, czy to tylko od zabicia kilku, czy to cecha łobuza? Coś, co można spakować i zapytać później. W ostatniej chwili odtaczam się, posyłając jego masę obok mnie i przechodzę do ofensywy, goniąc go. Prowadzi mnie w stronę dwóch pozostałych łobuzów stojących na straży, naprawdę nie jest taki mądry, skoro myśli, że nie widzę nadchodzącej zasadzki. Przyspieszam, gdy zbliża się do pierwszego i skaczę, posyłając wszystkie cztery łapy w jego bok i powalając go na jego kumpla, posyłając ich obu w stertę nóg i futra.

Jednak w moim jednostronnym skupieniu straciłem z oczu drugiego strażnika, dopóki nie podszedł i nie wbił mi ostrych jak brzytwa zębów w tylną nogę, natychmiast powalając mnie na ziemię. Obracam się, nie spuszczając go z oka. Wygląda jednak na to, że nie chce mnie zabić. Jest zadowolony, że leżę na ziemi, ranny. Warczy na mnie tylko wtedy, gdy próbuję wstać lub się odsunąć. Jego masywne ciało blokuje wszystko inne. Nadal słyszę walkę po drugiej stronie, ale nie wiem, kto to jest i nie mogę połączyć się z moimi znajomymi, żeby ich sprawdzić.

Ból w nodze zaczyna ustępować. Ten łobuz pozwala mi po prostu leżeć i się leczyć, ale nie wie, że szybko się uzdrawiam. Dziękuję, krwi Alfa. Potrzebuję tylko kilku minut, czucie wraca do mojej stopy, teraz, gdy rana się zamknęła i przestałem wszędzie krwawić.