Rozdział 342

„Pewnego dnia będziesz doskonałą Luną”. Prychnął i potarł twarz. „Ale będę się cieszył twoim czasem, dopóki będziesz na mnie uważać”. W końcu uśmiechnął się do mnie swoim czarującym uśmiechem, a ja odwzajemniłam mu się małym.

„Nie jestem niczyją Luną. Jestem orędowniczką swojej watahy, nawet wojowniczką, ale nie mogłam poradzić sobie z polityką i ciosami w plecy, które wiążą się z byciem przywódcą”. Krzywię się i wystawiam język na tę myśl.

„Dlatego będziesz wspaniałą Luną. Nie szukasz tytułu.” Chwyta moją dłoń i delikatnie całuje moje kostki, a my tak idziemy przez jakiś czas, aż dochodzimy do kawiarni, w której pracuję.