Rozdział 2 Złamany

Zostaję z Alfą Ethanem, ale cały czas czuję na sobie wzrok Alfy Dravena. Zauważam też, że Beta Luca uważnie mnie obserwuje. Oczekują, że odmówię, będę walczyć. Nie mogę; to nie tak, że mam wilka lub moc, by uciec przed nimi. To nie tak, że mam wilka, który mnie ochroni i pomoże mi walczyć z pogodą, jeśli znów będę zmuszona klęczeć nago na zewnątrz.

„Dla ciebie” – patrzę, jak Alfa Ethan wyciąga szklankę.

„Dziękuję, 8ir. Jednak nie wolno mi pić bez uprzedniej zgody Alfy Dravena.”

Uśmiecha się, najwyraźniej zadowolony z moich słów. Patrzę, jak patrzy na Alphę Dravena, unosząc szklankę i wskazując na mnie. Alfa Draven kiwa głową z aprobatą.

„ Teraz możesz.” Wyciąga szklankę, czekając, aż ją wezmę. Nigdy nie piję. Wolałbym nie pić. Jednak odmowa jest przeciwstawieniem się rozkazowi, który wydał mi Alpha Draven. Więc moja ręka obejmuje szklankę, unosząc ją. Biorę łyk. Kaszlę, gdy pali mnie w gardle.

„ Ile masz lat, Elara?” Idzie naprzód, a ja idę za nim.

„Dziewiętnaście, proszę pana”. Jutro dwadzieścia, ale nie mogę tego powiedzieć na głos.

„ Wciąż młody”. Jego uśmiech się poszerza. „Jestem na krawędzi z tą umową. Chcę się zgodzić, ale też nie. Co uważasz za najlepszy wybór?” Patrzy na mnie, czekając.

„Nie mogę powiedzieć, 8ir, to nie moja rola. Jednak Alpha Draven jest uczciwym i godnym zaufania Alfą”. Nie jest, ale wiem, że Alpha Draven chciałby, abym to powiedział.

„ Hmmm.” Odwraca się i idzie dalej, a ja idę za nim; wychodzi z pokoju i siada w spokojniejszym. Zatrzymuję się w niewielkiej odległości od niego i klękam, pochylając głowę. To standardowy protokół, którego Alfa Draven oczekuje, gdy w pokoju znajduje się Alfa, Beta lub ktoś podobny, dopóki nie zostanie mi powiedziane, że mam zrobić inaczej.

„ Nie musisz tego robić, Elara”. Podnoszę głowę na jego słowa. „Proszę, usiądź wygodnie”. Klepie kanapę obok siebie.

„Przepraszam, Alfi Ethanie; nie wolno mi siadać na tej kanapie. To nie dla mnie”. Większość mebli nie jest dla mnie. Nawet jeśli nalega, żebym na niej usiadła, nie mogę. Alfa Draven ukarałby mnie za to, że nie uzyskałam jego pozwolenia.

„ Gdzie możesz usiąść?” Wskazuję na drewniane krzesło. „To nie wystarczy. Wcale”. Patrzę, jak wstaje. „Zostań tam”. Kiwam głową i nie ruszam się, gdy słyszę, że wychodzi. Po około pięciu minutach zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle wraca. Nie mogę po prostu pójść i go znaleźć. Jasne, Alfa Draven nalegał, żebym spędzał z nim cały czas. Jednak gdybym się ruszył, zlekceważyłbym rozkaz Alfy Ethana, a cóż, jestem pewien, że Alfa Draven zareagowałby, gdyby dowiedział się, że to zrobiłem.

„Chodź”. Wstaję, słysząc jego rozkaz. Odwracając się, widzę Betę Lucę stojącego obok niego. Podchodzę do nich i patrzę, jak się odwracają i wychodzą. Podążam za nimi, trzymając głowę nisko, gdy podążam za nimi przez dom. Zatrzymujemy się przy pokoju gościnnym, a Alfa Ethan otwiera drzwi. Przytrzymuje je dla mnie i gestem daje mi znak, żebym wszedł. Robię krok do przodu. Wchodzę przez drzwi. „Zdejmij ubranie”. Patrzę, jak staje przede mną i poluzowuje krawat, zanim go całkowicie zdejmie.

Biorąc głęboki oddech, podnoszę sukienkę z mojego ciała i kładę ją na boku. Alpha Ethan stoi z oczami na mnie. Patrzę, jak powoli chodzi wokół mnie, krążąc wokół mnie, aż czuję się jak ofiara pod jego ruchami. Zatrzymuje się za mną, a moje ciało się trzęsie. Nienawidzę tego, że nie mogę zobaczyć, co robią i myślą.

„Mam kilka rozkazów, które mam nadzieję, że wykonasz bez wahania”.

„Oczywiście, proszę pana”. Czuję się chory. Słyszę, jak się rusza i patrzę, jak przechodzi obok mnie do walizki . Otwiera ją, a ja panikuję, gdy słyszę metal. Patrzę, jak wyjmuje długi łańcuch z przymocowanymi kajdankami.

„ Widzisz, nawet jeśli zaplanowałeś odmowę, nie będziesz miał okazji”. Patrzę, jak zaczepia łańcuch o sufit, a moje ciało zostaje do niego popchnięte. Potykam się, a jego ręka wyciąga się. Chwyta mój nadgarstek, kajdanki zaciskają się na nim. Krzyczę, gdy kolce wbijają mi się w skórę. Ignoruje moją reakcję, chwyta mój drugi nadgarstek i zatrzaskuje wokół niego kajdanki. Zagryzam zęby w wargę, by powstrzymać narastający krzyk.

„ Teraz nie masz innego wyboru, jak tylko wykonywać rozkazy. Odmawiasz...” krzyczę, gdy ciągnie za łańcuch, a kolce wbijają się głębiej w moje nadgarstki. „Upewniam się, że słuchasz”.

Jego spokojne i przyjazne nastawienie z przeszłości zniknęło, zastąpione przez czystą ciemność i zło. Powinienem był wiedzieć, że wszyscy Alfy są tacy sami. Nikogo, kogo spotkałem, to nie obchodzi, a dlaczego miałoby ich to obchodzić? Jestem niczym.

-~*~~~*~~~*~~~

Kiedy znów trafiam do celi, czołgam się do małej łazienki, którą mam. Moje ciało boli tak bardzo, że czuję się, jakby płonęło. Nigdzie nie ma bólu; kilka godzin temu zabrakło mi łez, a gardłowe krzyki wyrywają mi się, gdy walczę, by dostać się do małego prysznica. Naciskając przycisk, padam pod strumieniem wody. Moje oczy w końcu patrzą na moje ciało, ukazując wściekłe brązowe ślady; każdy nowy siniak, który widzę, wydaje się bardziej widoczny od poprzedniego. Duże ślady ugryzień na moim ciele krwawią tak mocno, że jestem pewna, że pozostaną po nich blizny bez użycia magii.

Patrzę, jak woda pędzi wokół mnie, krew z ich śladów miesza się z nią i zmienia kolor wody na różowy, gdy spływa do odpływu. Krzyki wciąż wybuchają we mnie, gdy walczę o znalezienie pozycji, która złagodzi ból.

„Kundel”. Próbuję się ruszyć, słysząc go, ale moje ciało jest zbyt zmęczone i obolałe, by go posłuchać. Po prostu znów upadam. „Poproszę kogoś, by opatrzył najgorsze ugryzienia i skaleczenia”. Słyszę, jak odchodzi i wzdycham z ulgą; byłam pewna, że poprosi, bym dołączyła do niego w łóżku. Nie sądzę, bym mogła się zgodzić, ani nawet odmówić. Moje ciało w tej chwili nie może nic zrobić. Jest bezużyteczne bez mojego wilka, który pomaga mi się uleczyć.

Słyszę ruch i widzę, jak Alex wchodzi. Jego oczy rozszerzają się, gdy mnie widzi; szybko spogląda w stronę drzwi, a potem z powrotem na mnie. „Czy wszystko w porządku?” Zakręca wodę, podnosi mnie z prysznica i przenosi, kładąc mnie na macie; owija moje ciało prześcieradłem. Patrzę, jak klęka przede mną, odkręcając pokrywę. Jego palce przeczesują maść i wcierają ją w ukąszenia i skaleczenia. To pomaga. Uczucie pieczenia ustaje.

„ Przepraszam, że nie mogę zrobić więcej, Elara; bardzo mi przykro”. Patrzy na mnie, kontynuując zakrywanie ugryzień .

„Wszystko w porządku, dziękuję, Alex”. Kiwa głową i się uśmiecha, a ja obserwuję, jak to zaczyna działać. Ślady ugryzień powoli zaczynają się zamykać i goić.

„ Alfa Draven musiał zdać sobie sprawę, że twoje rany są poważne, skoro poprosił, żebyśmy użyli magii, by je uleczyć. Dobranoc, Elara.” Wstaje i wychodzi. Leżąc, zdaję sobie sprawę, że to musi być najgorszy początek moich urodzin. Moje oczy zamykają się i zasypiam, nie mogąc dłużej nie spać.