Rozdział 7 Prezent dostarczony pod drzwi

Stanowczy wyraz twarzy Chelsey zapadł Jasonowi w pamięć, powodując jeszcze większe zmarszczenie brwi i narastającą z każdą chwilą irytację.

Tatiana dostrzegła subtelną zmianę w jego zachowaniu.

Błysk zrozumienia przemknął jej przez oczy, po czym lekko się zaśmiała, udając, że po raz kolejny próbuje chwycić jego dłoń.

„O czym myślisz?”

Jason, być może celowo, wyciągnął rękę na bok i swobodnie podniósł stos dokumentów, zręcznie unikając gestu Tatiany.

„Nic wielkiego” – odpowiedział ściszonym głosem.

Tatiana na chwilę zamilkła, jej ręka zamarła w powietrzu, po czym dyskretnie ją cofnęła.

Mimo to zachowała opanowany wygląd, a jej oczy lekko się zmrużyły, gdy spojrzała na Jasona.

„Jason, czy mogę tu zaczekać, aż skończysz swoją pracę?”

Jason zmarszczył brwi jeszcze raz, po czym jego twarz złagodniała.

„Wkrótce mam ważne spotkanie. Proszę przeproś ojca za mnie; nie mogę zrobić kolacji” – powiedział.

„Ale miałam nadzieję, że zobaczysz biżuterię, którą zamówiłam”. Głos Tatiany niósł nutę rozczarowania, choć jej wyraz twarzy pozostał pogodny i opanowany. „Czy projekt nie mógłby zostać opóźniony o kilka dni?”

Odpowiedź Jasona była chłodna i obojętna, podobna do przeprowadzania transakcji z Tatianą.

„Jeśli chodzi o biżuterię, o ile spełnia ona twoją akceptację, po prostu wyślij mi fakturę, a ja zorganizuję płatność”.

Jego ton był całkowicie służbowy.

Cień na chwilę przyćmił spojrzenie Tatiany, ale ona szybko zamaskowała go z właściwą sobie gracją.

„Dobrze, Jason. Przełożymy to na inny termin. Ale następnym razem naprawdę musisz pójść ze mną!”

Jej ton był zarówno życzliwy, jak i pełen zrozumienia.

Jason po prostu skinął głową.

"Oczywiście."

Jednak gdy tylko opuściła biuro, uśmiech zniknął z twarzy Tatiany.

Schodząc po schodach, niespodziewanie spotkała Jeremy'ego.

Tatiana zapytała swobodnym tonem: „Wygląda na to, że Jason właśnie zajmował się pewnymi problemami. Kto nadzoruje projekt DN z drugiej strony?”

Jeremy, nieco rozkojarzony, odpowiedział bez większego zastanowienia: „To będzie pan Horace Todd z Todd Group”.

Następnie dodał kilka własnych uwag odnośnie projektu.

Horace Todd?

Tatiana uśmiechnęła się lekko, zanim odeszła.

Tymczasem...

Chelsey dowiedziała się, że Horace już jedzie do Pinecrest. Złapała nowy kontrakt i ruszyła w pogoń.

Odpowiedzialność za rozwiązanie tego problemu spoczywała całkowicie na jej barkach i była zdecydowana zaradzić sytuacji, aby upewnić się, że jej rezygnacja ze stanowiska przebiegnie bez problemów .

Awansując w hierarchii społecznej, Chelsey nie była pozbawiona strategicznego sprytu. Sprawnie sięgnęła po Horace'a Todda i udało jej się nawiązać z nim kontakt.

Ku jej zaskoczeniu nie wyraził gniewu ani nie utrudnił rozmowy. Zamiast tego po prostu podał jej adres.

Chelsey poczuła cień podejrzenia, ale nie pozwoliła, by wątpliwości nią zawładnęły.

Lunar Club, znany z tego, że wstęp miał wyłącznie VIP-ów wysokiego szczebla, był miejscem owianym tajemnicą.

Często wykorzystywano ją do negocjacji biznesowych i ekskluzywnej rozrywki.

Chelsey odwiedzała ten klub kilka razy z Jasonem, ale nigdy nie czuła się w pełni komfortowo w panującej tam hałaśliwej atmosferze.

Po przybyciu zapytała w recepcji, gdzie skierowano ją do prywatnego pokoju, w którym czekał już Horace.

Wchodząc do pokoju, Chelsey zauważyła Horace'a wylegującego się na sofie.

Jego przeciętna budowa ciała była widoczna, wyróżniał się piwnym brzuchem, a jego twarz była zasłonięta kolorowymi, zmieniającymi się światłami, przez co trudno było dostrzec jakiekolwiek emocje.

Jednak sposób, w jaki na nią patrzył, gdy wchodziła, sprawił, że poczuła falę dyskomfortu.

Gdy na nią patrzył, miała wrażenie, że śledzi ją jakiś tłusty wąż.

Chelsey spotkała go już kilka razy, pracując z Jasonem. Horace zawsze wydawał się chętny do wykorzystywania prywatnych chwil, ale nigdy nie działał pod czujną obecnością Jasona.

Ale teraz nie miała ochrony Jasona.

Mimo obaw związanych ze spotkaniem, Chelsey zebrała się na odwagę i podeszła do niego.

„Pan Todd.”

„Chelsey? No, no... jaka niespodzianka!”

Kiedy Horace zobaczył Chelsey, na jego twarzy pojawił się cień zaskoczenia, po czym parsknął śmiechem i wyciągnął rękę w jej stronę.

Pomimo dyskomfortu, poczuła się zobowiązana do uprzejmego przywitania się i uścisnęła mu dłoń.

Jednak gdy próbowała cofnąć rękę, okazało się, że nie jest w stanie tego zrobić.

„Hej, czemu wyglądasz tak nerwowo, Chelsey? Chodź, usiądź tutaj. Wypij ze mną drinka!” powiedział Horace ciepłym tonem, przyciągając ją bliżej, by usiadła obok niego.

W takich sytuacjach trudno było powstrzymać się od picia.

Chelsey przewidziała to i przygotowała się. Mocnym szarpnięciem odzyskała rękę i szybko skierowała rozmowę na sprawy biznesowe.

„W porządku, panie Todd, to moja wina, że nie wysłałam panu umowy na czas. Zacznę od ap enalty drink”.

Szybko chwyciła szklankę ze stołu i jednym płynnym ruchem opróżniła ją do dna, zapobiegając w ten sposób dalszym komplikacjom, jakie mógłby jej narobić.

Słabe oświetlenie prywatnego pokoju migotało intensywnie, a dudniąca muzyka boleśnie wibrowała w jej uszach.

Próbując ukryć swój dyskomfort, Chelsey wyjęła kontrakt.

„Panie Todd, proszę podpisać się tutaj.”

Zamiast przyjąć dokument, Horace nadal wpatrywał się w nią.

Jego oczy zwęziły się chytrze i przeszkodził jej w przekazaniu kontraktu kieliszkiem alkoholu.

„Chelsey, nie ma potrzeby się spieszyć. Najpierw wypijmy kilka drinków” – zasugerował, przesuwając rękę w kierunku jej ramienia.

Ręka Chelsey zadrżała, przez co wylała swój napój.

Horace wydał z siebie złośliwy chichot, zanim jego intencje stały się jawnie nieodpowiednie.

„Chelsey, jesteś niezłą niezdarą. Chodź, pomogę ci to posprzątać” – zauważył, niebezpiecznie zbliżając rękę do jej piersi. Chelsey zareagowała szybko, odpychając go i wstając.

„Nie, nie ma potrzeby. Nic mi nie jest” – odparła.

Jej nagły ruch zaskoczył Horace’a, ale szybko otrząsnął się ze śmiechu.

Następnie jego dłoń niepożądanie przesunęła się w kierunku dolnej części jej pleców, a rysy jego twarzy wykrzywiły się w drapieżny wyraz.

„Chelsey, nie bądź nieśmiała. To tylko ubrania. Kupię ci coś ładniejszego później!”

Cofnęła się, a na jej twarzy malowało się przerażenie.

„Panie Todd, proszę się opanować!” – krzyknęła Chelsey, jej głos był ostry od paniki.

Słysząc jej prośbę, Horace na chwilę zamilkł, po czym wybuchnął śmiechem. „Co? Przyszedłeś tu, żeby się ze mną spotkać. Nie byłeś na to przygotowany?”

Czy ona po prostu udawała niedostępną?

Gestem lekceważenia próbował ją przycisnąć.

Chelsey próbowała stawiać opór, ale została pokonana i pchnięta na kanapę.

Uczucie, gdy jego ciało ocierało się o jej ciało, było odrażające, niczym śliski robak przyczepiony do jej skóry, wywołujący falę mdłości.

Co miał na myśli?

„Puść mnie!” – krzyknęła rozpaczliwie.

Horace jednak tylko zacisnął uścisk, nie zrażony jej prośbą.

W szaleńczej walce Chelsey przebiła paznokciami twarz mężczyzny, pozostawiając jaskrawoczerwone ślady.

Ta akcja rozwścieczyła Horace'a. Krzyknął i gwałtownie wstał, jego twarz wykrzywiła się z frustracji.

„Zostałeś wysłany przez Jasona, prawda? Miałeś mi dobrze służyć, a jednak zachowywałeś się niewinnie i naiwnie. Tolerowałem to, bo jesteś atrakcyjny. Jak mam pokazać swoją twarz po tym wszystkim?”

Jego okrutne i lekceważące słowa zdruzgotały Chelsey.

Jason ją po co wysłał? Co on sugerował?

Czy Jason zorganizował to spotkanie?

Łzy natychmiast napłynęły do oczu Chelsey.

„Co...? Panie Todd, proszę tego nie robić. W przeciwnym razie zadzwonię na policję!”

Horace tylko prychnął na jej groźbę.

„Och, zrobisz to, co? Biorąc pod uwagę twoją historię z panem Martinem, przestań udawać niewiniątko. Twoja skóra jest jednak dość delikatna. Zabawmy się trochę, a potem podpiszę twój kontrakt. Co ty na to?”

Gdy mówił, jego ręka zaczęła wsuwać się pod ubranie Chelsey.

Przyparta do muru i zdesperowana, po omacku szukała i znalazła butelkę alkoholu na pobliskim kredensie. Mocno ją ścisnęła.

"Nie waż się podchodzić bliżej!"

„Wciąż próbujesz zachowywać się jak dziewica, co? Nie wierzę, że masz jaja...”

"Szczęk!"

W następnej chwili pokój wypełnił donośny hałas.