Rozdział 6

Natalie i pozostała dwójka poszli na ósme piętro budynku Wydziału ds. Przestępstw Majorowych.

Ósme piętro było wspólne dla koronerów i wydziału medycyny sądowej. Pod jasnymi światłami sufitowymi było zimniej niż na innych piętrach, prawdopodobnie dlatego, że było bliżej kostnicy.

Natalie nie traciła czasu na docenienie nowego biura. Zamiast tego szybko się zdezynfekowała i była gotowa, aby zabrać dwóch koronerów do sali sekcyjnej.

Gdy tylko się odwróciła, zauważyła, że Effie stoi przed oknem, a jej wzrok jest wpatrzony w Bentleya, który wciąż tam stał.

„ Czy nadal myślisz o Samuelu?”

Chociaż Natalie przejrzała Effie, ta ostatnia zaprzeczyła: „N-nie. Przestań gadać głupoty”.

„ Tylko ty wiesz, czy mówię bzdury, czy nie”. Natalie spojrzała na nią zimnym wzrokiem i kontynuowała: „Nie będę ingerować w prywatne życie moich podwładnych, ale jeśli twoje emocje wpłyną na twoje obowiązki, każę ci spakować rzeczy i natychmiast odejść. Zrobię to, nawet jeśli twój dziadek jest szefem Major Crimes Unit”.

Effie niechętnie ugryzła się w wargę, ale nie odpowiedziała.

Zanim Natalie oficjalnie objęła nowe stanowisko, Gerald już doradził Effie, aby kontrolowała swój temperament i pilnie uczyła się od nowego koronera. Gdyby Natalie przyznała jej ocenę D pod koniec roku, Gerald nigdy by jej nie krył i nie zwolnił jej, jak to konieczne.

Poza tym bała się, że Natalie poskarży się na nią Geraldowi. Myśląc o tym, zrezygnowała z Samuela i skupiła się na swojej pracy.

W sali sekcyjnej jasnoczerwona krew została zneutralizowana zielonym światłem chirurgicznym znajdującym się na platformie sekcyjnej.

Natalie zaczęła układać części ciała zwłok na platformie sekcyjnej. Następnie zszyła części ciała.

Jej ruchy były umiejętnie bardzo profesjonalne i wyrafinowane. Brandon i Effie byli zszokowani tym, jak bezbłędnie poruszał się szew chirurgiczny w jej dłoni.

Chociaż wiedzieli, że Natalie musi być wyjątkowa, skoro została specjalnie mianowana koronerem, nie spodziewali się, że będzie aż tak profesjonalna.

Tsk, tsk, tsk. Czy ona nie czuje tego okropnego smrodu zwłok?

Gdy ciało zostało zszyte, zaczęto badać uszkodzone tkanki, co zajęło im sporo czasu.

Wieczorem Yara po skończeniu sesji zdjęciowej zaplanowanej na ten dzień, pośpieszyła do rezydencji Bowersów.

Z nazwy Yara odwiedziła rezydencję Bowersów, aby zobaczyć bliźniaki. W rzeczywistości jej prawdziwym zamiarem nie było odwiedzenie bliźniaków, ale Samuela.

Pięć lat temu myślała, że może wykorzystać bliźnięta i zostać żoną Samuela. Jednak Samuel uznał bliźnięta tylko za swoje dzieci, a nie Yarę za ich biologiczną matkę.

Nikt z zewnątrz nie wiedział, że była matką Franklina i Sophii.

Nawet w rodzinie Bowersów wszyscy myśleli o niej wyłącznie jako o matce bliźniaków, ale nikt nie traktował jej jako pani rodziny Bowersów.

Przez wszystkie te lata Yara traktowała bliźniaków dobrze, mając jednak ukryte intencje – miała nadzieję, że skoro jest matką bliźniaków, to Samuel w końcu ją zaakceptuje.

Mimo to minęło pięć lat, a ona wciąż nie została panią rodziny Bowersów.

„ Jesteś tutaj, pani Nichols.” Gavin Ford poprowadził Yarę przez wejście.

„ Gavin, czy Samuel jest w domu?”

„Pan Samuel jeszcze nie wrócił, ale pan Franklin i pani Sophia są w domu”. Gavin traktował Yarę z szacunkiem, jako biologiczną matkę bliźniaków. „Nie widziałeś ich już od dłuższego czasu, prawda?”

Kiedy Yara usłyszała, że Samuela nie ma w domu, a bliźniaki są, natychmiast się skrzywiła.

W końcu bliźniaczki nie były jej biologicznymi dziećmi, a mimo to wciąż wpędzały ją w kłopoty. Wszystko było w porządku, gdy Samuel był w pobliżu, ale gdy go nie było, bliźniaczki odsuwały ją na bok i nie rozmawiały z nią.

Mimo że chciała dać im nauczkę, nie potrafiła tego zrobić, bo byli oczkiem w głowie Samuela.

Bała się, że jeśli ich ukarze, Samuel nie pozwoli jej już wejść do rodziny Bowersów.

„ Pani Nichols.”

„ Tak?” Yara odzyskała zmysły i odpowiedziała z uśmiechem: „Gavin, obwiniałam się przed chwilą za to, że byłam ich matką i nie mogłam być przy nich cały czas, gdy dorastali. Chociaż bardzo za nimi tęsknię, nie mam prawa tu być często”.

Ostatecznie Yara była utalentowaną aktorką, która z łatwością potrafiła grać ofiarę.

Myśląc, że Yara naprawdę obwinia siebie, Gavin pocieszył ją: „Pani Nichols, proszę nie myśleć o tym za dużo. Zabiorę panią, żeby ich teraz poznać”.

" Dziękuję."

Po tych słowach Yara poszła za Gavinem na drugie piętro. Wtedy Gavin zapukał do drzwi pokoju Franklina i Sophii.

„ Panie Franklin i pani Sophia, proszę otwórzcie drzwi. Wasza mama jest tutaj, żeby was zobaczyć.”

Wierzyła, że jak zwykle ją zignorują, ale z pokoju dało się usłyszeć głos.

„ Panie Gavin, pozwól jej wejść samej. Sophia i ja chcemy być z nią sami.”

Słysząc to, Gavin poczuł ulgę i powiedział: „Pani Nichols, w końcu zawsze istnieje więź między matką a jej dziećmi. Twoje dzieci również bardzo za tobą tęsknią”.

Yara odpowiedziała wymuszonym uśmiechem, choć miała co do tego złe przeczucie.