Hoofdstuk 3 Te dicht bij elkaar

Moet ik verrast zijn?

Eerlijk gezegd was het niet echt onverwacht.

Ook al hadden zij en Josiah voor hun huwelijk geen relatie, ze waren toch al bijna drie jaar samen en ze had dus het gevoel dat ze hem behoorlijk goed kende.

Josiah was een aardig persoon, niet zoals de arrogante CEO's uit romans en tv-drama's die je met één woord konden intimideren.

Integendeel, hij was elegant in zijn gedrag, attent in zijn spraak en nauwkeurig in zijn handelingen. Hij was een zachtaardige en volwassen man.

Een vrouw die hem uit zijn evenwicht kan brengen, moet wel een bijzonder iemand zijn.

Ze had zich bijna voorbereid op een emotioneel weerzien vol herinneringen aan het verleden, maar de werkelijkheid bleek heel anders dan ze had verwacht.

Toen ze terugkwam in het oude huis, was er inderdaad een zwangere vrouw aanwezig.

De zwangere vrouw zat echter bij haar schoonmoeder, Susan McKay, terwijl Josiah alleen op een enkele bank naast hen zat. Toen hij haar zag terugkomen, stond hij zoals gewoonlijk snel op, nam haar jas en tas uit haar handen en zei: "Laat mij deze voor je ophangen."

Susan verwelkomde haar hartelijk terug. "Je bent terug, Lysander. Ga snel zitten."

Lysander begroette Susan en keek toen naar de zwangere vrouw naast haar. "En ze is..."

Susan glimlachte en zei: "Laat me je voorstellen. Dit is Lysanne, de dochter van onze buurman, meneer Thome, van hiernaast. Zij en haar man hebben in het buitenland gewoond en zijn onlangs teruggekomen. Lysanne, dit is Josiahs vrouw, zoals ik je eerder vertelde." De zwangere vrouw glimlachte en stond langzaam op, haar buik vasthoudend. "Leuk je te ontmoeten, mijn naam is Lysanne." Lysander was verrast. "Wat zei je ook alweer dat je naam is?"

"Wat een toeval. Ik ben Lysanne. Onze namen lijken nogal op elkaar, nietwaar?"

Susan knikte instemmend. "Ja, wat een toeval inderdaad. Ik was behoorlijk verrast toen Josiah trouwde. Misschien is Josiah voorbestemd om een connectie te hebben met mensen wiens naam begint met Lysan. De een was zijn beste vriend sinds zijn kindertijd, en de ander was zijn vrouw."

Lysanne zei: "Ja, wat geweldig. U weet dit misschien nog niet, mevrouw Susan, maar Dr. Thorne was degene die mij opereerde."

Susan was nu nog verbaasder. "Echt?"

"Ja." Lysanne stak haar hand uit naar Lysander, op zoek naar een handdruk. "Ik heb je nog niet bedankt voor het redden van mij en mijn kind. Als jij er niet was geweest, zouden we hier niet veilig en wel staan."

Lysanne was openhartig en recht door zee, dus Lysander zag geen reden om bang voor haar te zijn. Ze schudde haar vol vertrouwen de hand. "Niet nodig om zo beleefd te zijn, het is mijn plicht. Uw situatie leek gevaarlijk, maar het was geen groot probleem. Zodra u een paar dagen rust neemt na de operatie, zal alles goed komen, maar u moet daarna nog steeds voorzichtig zijn." "Dank u wel, Dr. Thorne. Ik zal dat onthouden."

De bedienden dekten geleidelijk de tafel met eten en Susan nodigde iedereen uit om samen te eten.

Josiah was bescheiden en hield niet van extravagantie. Omdat 31 worden geen mijlpaalverjaardag was, vierde hij het niet groots. In plaats daarvan bereidde hij thuis een feestmaal en kwam hij met zijn familie bijeen voor een maaltijd.

Lysander was altijd een vrouw van weinig woorden geweest. Aan de eettafel waren het vooral Susan en Lysanne die over het dagelijks leven praatten, en zij luisterde ernaast, en begreep er min of meer wat van.

Naast de oude woning woonde een gezin met de achternaam Thomne. De twee gezinnen waren al tientallen jaren buren. Lysanne en Josiah werden in hetzelfde jaar geboren, waarbij Lysanne een paar maanden jonger was. Ze waren klasgenoten van de basisschool tot de middelbare school, en ze gingen pas uit elkaar toen ze naar de universiteit gingen.

Josiah studeerde management aan de beste plaatselijke universiteit, terwijl Lysanne naar het buitenland ging om rechten te studeren.

In de woorden van Susan: "Lysanne en Josiah zijn zo close dat ze elkaars zinnen kunnen afmaken."

Lysanders schoonmoeder, Susan, was een beschaafd persoon, die haar eigen boeken had geschreven en gepubliceerd, en ze sprak welbespraakt. Haar woorden suggereerden subtiel dat Josiah en Lysanne een platonische band deelden, geen romantische.

Bezorgd dat Lysander, met haar achtergrond in wetenschap en techniek, haar bedoeling misschien niet zou begrijpen, klopte Susan zachtjes op haar hand en zei: "Op een gegeven moment waren ze zo onafscheidelijk dat ik hun relatie even aanzag voor iets groters, maar het bleek...

Hahaha, het was gewoon een misverstand!"

Susan draaide zich met een glimlach weer om naar Lysander en legde uit: "Eigenlijk was Lysanne verliefd op een van Josiahs mannelijke vrienden, en ze vroeg Josiah elke dag om hem briefjes te sturen!"

Josiahs uitdrukking verried een zweem van melancholie toen hij met zelfspot opmerkte: "Ja, ik was slechts een boodschapper." Lysander glimlachte en vroeg: "Dus, is het uiteindelijk gelukt?"

Lysanne, die de hele tijd stil was geweest, antwoordde direct: "We hebben wel een relatie gehad, maar dat duurde niet lang. Het was gewoon een tienerverliefdheid, en dat soort relaties duren meestal niet lang." "Dat is waar."

Susan grapte: "Lysanne, waarom heb je Josiah nooit leuk gevonden? Ik zie niet in hoe die jongen beter zou zijn dan Josiah."

Lysanne haalde haar schouders op en antwoordde: "We staan te dicht bij elkaar. Ik kon mezelf er gewoon niet toe zetten om me zo te voelen."

Susan had haar doel bereikt en Lysanne's luchtige reactie verbeterde de stemming. De eetkamer was gevuld met Susan's hartelijke gelach.

In werkelijkheid was Lysander dankbaar voor Susans vriendelijke daad. Lysander koesterde twijfels in haar hart, maar weerhield zich ervan om rechtstreeks te vragen. Susan doorzag haar twijfels, sprak zich uit en verduidelijkte alles. Eerlijk. Lysander was oprecht tevreden met dit huwelijk.

Josiah was aardig en attent, Susan was gemakkelijk in de omgang en ze zetten haar niet onder druk om kinderen te krijgen zoals andere welvarende families. Integendeel, ze steunden haar carrière enorm. Het was bijna perfect, afgezien van het ontbreken van liefde. Maar...

Lysanne, Lysander... De gelijkenis van deze twee namen bracht haar aan het denken.

Volgens Susan had hun buurman, meneer Thorne, zijn vrouw een paar jaar geleden vergezeld naar een sanatorium in de bergen. De gezondheid van zijn vrouw was slecht en de berglucht was gunstig voor haar herstel, dus het huis ernaast stond al meer dan drie jaar leeg en was tijdelijk onbewoonbaar.

Omdat Lysanne zwanger was, bleef ze die nacht overnachten in de Guerra Residence, hetzij uit veiligheidsoverwegingen, hetzij uit zorg voor de buren.

Na het douchen. Lysander kwam terug in de kamer en zag Josiah half liggend op het bed, met een bril met een gouden montuur en een boek lezend. Hij legde het boek opzij toen ze dichterbij kwam, nam de handdoek van haar hand en hielp haar haar te drogen. "Voel je je moe?"

Ze had 24 uur onafgebroken gewerkt om Josiah terug te begeleiden naar het oude huis voor zijn verjaardag. Toen hij thuiskwam, kreeg hij ook geen rust en was hij al bijna 36 uur wakker. "Ik voel me prima," antwoordde ze.

Josiahs bewegingen waren zacht en zijn toon nog zachter. "Die dag in het ziekenhuis was de tijd beperkt, dus ik heb Lysanne niet tegen je gezegd. Ze vloog speciaal terug van overzee om mijn verjaardag te vieren, maar helaas kreeg ze een auto-ongeluk op de terugweg van het vliegveld."

"Ah, dus zo is het."

Dus die avond haastte hij zich weg, niet vanwege een dringende kwestie op het werk, maar om iemand op te halen van het vliegveld. Josiah verklaarde: "Lysanne en ik zijn de beste vrienden."

Toen hij het woord 'vriend' noemde, sprak hij bedachtzaam en met nadruk.

Lysander antwoordde langzaam. "Terugvliegen van het buitenland terwijl je zes maanden zwanger bent om je verjaardag te vieren, dat is zeker geen gewone vriendschap."

Zijn hand bleef even stilstaan terwijl hij haar haar droogde, en ze hoorde zijn zachte, aarzelende stem in haar oor zeggen: "Mm-hmm."