Hoofdstuk 6 Drie mensen die van elkaar afhankelijk zijn

Harry fronste. Hij voelde zich alsof hij bedrogen was.

Olena was al opgestaan om het ontbijt in de woonkamer klaar te maken.

Stacy droeg een pyjama en zat alleen op de bank met een glimlach. "Heb je goed geslapen vannacht?"

Ze dacht dat Harry gisteravond niet terug zou komen. Toen ze 's nachts het geluid hoorde, stond ze op en keek eens. Ze wist dat Harry terug was gekomen en in zijn slaapkamer sliep.

Dit was een huwelijk dat Madam voor de jonge meester had geregeld. Natuurlijk was het een goede zaak. Olena had voor hem gezorgd. Ze was erg blij dat de jonge meester eindelijk getrouwd was.

Haar vreugde was van haar gezicht af te lezen en haar toon was enigszins dubbelzinnig.

Stacy glimlachte aarzelend en zei: "Best goed, heel goed."

"Snel dan en kleed je om. Ik ga het ontbijt klaarmaken. We ontbijten later." Olena liep de eetkamer binnen en begon het ontbijt te maken.

Stacy keek naar haar pyjama, haar kleren lagen in de slaapkamer.

"Nu zou hij toch aangekleed moeten zijn?"

Ze stond op en liep naar de slaapkamer. Ze stond bij de deur, hief haar hand op en klopte op de deur.

Niemand reageerde.

Ze klopte opnieuw, maar er kwam nog steeds geen reactie.

Ze had geen andere manier dan de deur te openen. De deur was niet van binnenuit op slot. Ze duwde hem open en de deur ging open.

Maar zodra ze de deur opendeed, voelde het alsof ze in december in de winter zat en dat er een koude wind waaide.

De man zat naast het bed en staarde koud naar een stuk papier.

Dat stukje papier -

Al snel wist Stacy wat hij vasthield, en toen zag ze de rotzooi op de grond. Ze voelde zich vernederd omdat ze door anderen werd bespied. Ze rende naar binnen, pakte het papier en vroeg: "Waarom heb je zonder mijn toestemming naar mijn spullen gekeken? Je schendt mijn privacy!"

"Haha."

Harry grijnsde. "Privacy?"

Hij zag er nogal gemeen uit met een nep-glimlach op zijn gezicht. "Je bent zwanger van een bastaard in je buik en trouw dan met mij. Wil je nu met mij over privacy praten?"

"Ik... ik..." Stacy wilde het uitleggen, maar even kon ze geen goed excuus vinden.

Harry stond op. Hij liep noch snel noch langzaam. Elke stap van hem was alsof hij de lucht dicht naar haar toe duwde. Hij was woedend en zei. "Vertel me, wat is je doel?"

Wilde ze dat hij vader zou worden en de eerste kleinzoon van de familie Louise?

Was de deal alleen voor het gemak?

Hoe meer hij erover nadacht, hoe serieuzer hij werd.

Stacy kneep haar lippen samen. Haar lichaam trilde en ze bleef een stap achteruit doen. Ze bedekte haar buik met haar handen uit angst dat hij het kind pijn zou doen. "Ik wilde het niet voor je verbergen. We maakten alleen een deal, dus ik heb het je niet verteld. Er is geen reden."

Harry zei op afschrikwekkende toon: "Echt waar?"

Stacy beschermde haar onderbuik, liep stilletjes weg en worstelde om kalm te blijven. "Ja, hoe kan ik hiermee wegkomen? Ik beloof dat als ik een doel heb, ik niet in vrede zal sterven. Als ik je echt wil bedriegen, zul je een manier vinden om me te vermoorden, toch?"

Hoewel ze lichtjes bewoog, merkte Harry het toch op. Hij keek naar haar buik.

Harry keek haar aan en vroeg: "Waarom heb je dat niet eerder gezegd?"

Harry kon haar niet zomaar vertrouwen.

Ze balde langzaam haar handen. Dit kind was een verrassing voor haar, maar het was nog steeds haar baby. Ze had haar broer verloren, dus ze wilde dit kind op de wereld zetten.

In de toekomst zou ze, net als voorheen, bij haar moeder kunnen wonen en zouden ze met z'n drieën samenwonen.

Bij de gedachte aan die nacht kon ze het niet helpen dat ze begon te beven. "Ik, ik wist het gewoon."

Ze durfde het Janet niet eens te vertellen. Ze legde de checklist niet thuis omdat ze bang was dat Janet het zou zien.

Ze had niet verwacht dat Harry het zou vinden.

Hierdoor begon Harry haar motieven te vermoeden.

Ze was pas 18 jaar oud, en ze...

Ze moet een discreet privéleven hebben.

Harry was somber en waarschuwde: "Gedraag je deze maand en bemoei je niet met mij."

"Nee, dat doe ik niet. Ik zal me gedragen. Als ik iets doe wat niet in orde is, mag jij doen wat je wilt." beloofde Stacy snel.

Ook al vertrouwde hij haar niet, ze kon hem niet doen vermoeden dat ze haar vertrouwde.

Ze zat al in een dilemma. Als ze nog één vijand erbij had, zou het jammer zijn om de boel weer terug te krijgen.

Harry staarde haar aan met vragende ogen, alsof hij wilde beoordelen of ze de waarheid sprak.

"Boem, boem-" Op dat moment kwam Olena naar me toe en zei: "Het ontbijt is klaar."

Harry keek weg en beheerste zijn humeur. "Ruim de grond op."

Daarna draaide hij zich om en ging naar buiten.

Zodra Harry weg was, voelden Stacy's benen rubberachtig aan. Ze hield het korte kastje achter zich en het duurde lang voordat ze weer bijkwam. Ze hurkte neer en raapte de verspreide kleding op de grond op.

Toen ze de B-mode echo in haar hand zag, vielen haar tranen op het papier.

Ze veegde haar tranen weg. Ze kon niet huilen, het was een teken van zwakte.

Ze kon niet zwak zijn. Zowel haar moeder als de baby hadden haar nodig.

Ze vouwde het papier op en stopte het in de tas. Daarna kleedde ze zich om en ging naar buiten.

Er was niemand in de eetkamer. Een lege koffiekop en een leeg bord stonden op tafel. Hij had na het ontbijt moeten vertrekken.

Stacy zuchtte van opluchting. Het was echt deprimerend om met die man om te gaan.

Ze liep naar de eettafel en at.

Na het ontbijt ging ze naar buiten. Ze vertelde Janet dat ze terug zou komen voor het geval ze zich zorgen om haar zou maken.

Zodra ze binnenkwam, vroeg Janet haar: "De jonge meester van de familie Louise..."

"Mam." Stacy was heel serieus en ze wilde er niet meer over zeggen. "Hij is goed. Maak je geen zorgen om mij."

Janet zuchtte. Haar dochter had nu haar eigen gedachten toen ze opgroeide, en ze wilde niet naar haar luisteren. Dus ze kon het niet helpen dat ze zich verloren voelde, "Ik geef alleen om je."

Ze was bang dat de man haar slecht zou behandelen.

Stacy omhelsde haar. Ze meende het niet. Ze voelde zich gewoon moe nadat ze Harry had geconfronteerd en hem had proberen te overtuigen.

"Mam, ik ben gewoon een beetje moe. Ik bedoelde het niet zo."

"Ik weet het, ik zal je niet kwalijk nemen." Janet leek haar uitputting in haar rug te voelen. "Als je moe bent, kun je even slapen."

Stacy knikte. Hoewel ze niet wilde slapen, voelde ze zich wel moe. Toen ze terugkwam in haar kamer, viel ze onbewust in slaap.

's Middags kookte Janet en vroeg haar om op te staan voor de lunch.

Terwijl ze aan de eettafel zat, gaf Janet haar een kom rijst. "Ik heb je favoriete vis gemaakt."

In haar hart voelde Janet zich schuldig voor haar dochter. Hoewel ze haar ter wereld bracht, liet ze haar wel van een goede jeugd genieten, maar ze leed er ook veel mee.

Stacy keek naar de zoetzure vis die haar moeder op tafel had gemaakt. Het smaakte zuur en zoet. Ze vond het al lekker, maar toen ze het nu rook, voelde ze zich misselijk.

Ze kon het niet helpen, maar ze moest overgeven: "Hmm..."

"Stacy."

Stacy had geen tijd om het uit te leggen, ze hield haar hand voor haar mond en liep naar de badkamer. Ze ging op de wastafel liggen en kokhalsde.

Janet kwam bezorgd over. Ze had het meegemaakt. Toen ze naar de reactie van haar dochter keek, was haar gezicht licht bleek. Maar ze geloofde het niet. Haar dochter was erg conservatief en eerlijk. Ze had nog nooit een vriendje gehad op school. Ze hield erg veel van zichzelf.

Janets stem trilde een beetje. "Stacy, wat is er met je?"

Stacy verstijfde plotseling en klemde haar handen om de rand van de gootsteen. Als ze besloot om het kind te baren, zou Janet dat vroeg of laat weten.

Ze draaide zich om, keek naar haar moeder en verzamelde haar moed.

"Mam, ik ben zwanger."

Janet kon niet standhouden en deed een stap achteruit. Ze kon het niet geloven, haar dochter was pas 18 jaar oud!