Hoofdstuk 182 182

Het geluid van de stem van het kleine meisje in zijn hoofd deed de wolf tot in zijn diepste wezen schudden. Niemand had er in zijn hoofd al meer dan vijftig jaar tegen gesproken. Het kind had dat niet mogen doen. Het enige goede aan deze vreemdheid was dat het de aandacht van zijn mens trok en dat de mens reageerde.

Dayton Alexander kronkelde in het dier en duwde zijn essentie naar voren tot hij wankel in evenwicht was met zijn wolf. Hij keek neer op de kinderen voor hem, behield zijn wolfsvorm, maar was zich ervan bewust dat het kind hem mentaal had aangesproken.

Dat had onmogelijk moeten zijn. Alleen zijn partner kon op die manier met hem praten, of een lid van zijn roedel in dierlijke vorm. De geuren van de kinderen overspoelden hem en hij verstijfde een beetje. Hij herkende ze voor wat ze waren. Even vroeg hij zich af of het meisje van Cedar was, en toen rook hij Loretta aan haar.