Hoofdstuk 227 227

Tweeduizend jaar lang had ze dit haar broer aangedaan, Nors' hart keer op keer gebroken met haar daden. Ze zou het opnieuw doen, maar het zou de laatste keer zijn dat hij de ellende zou moeten doorstaan die zij hem had aangedaan. Kon ze hem maar vertellen dat ze het nu begreep, hoe erg het haar speet voor elke traan die ze hem ooit om haar had laten vergieten.

Als hij eens kon weten dat zij dezelfde angst had gekend, dezelfde meedogenloze marteling van het kennen van iemand van wie ze hield, die hen langzaam aan het doden was, die langzaam wegkwijnde onder de druk van emoties waar ze zich zo lang voor hadden verborgen.

Dayton horen huilen, de pijn zien die ze op zijn gezicht had getoverd door hem te dwingen te erkennen waar hij zo lang voor verborgen had gehouden, was de wreedste straf ooit, een straf die haar tot aan haar sterfdag zou achtervolgen. Maar ze moest dit voor hem doen, moest hem terug naar het leven slepen, wat het haar persoonlijk ook zou kosten. Het zou maar even pijn doen. Ze kon het verdragen.