Κεφάλαιο 147

Πετάω τα πόδια μου πάνω από το κρεβάτι και σηκώνομαι. Χρειάστηκε περισσότερη προσπάθεια από ό,τι περίμενα, αλλά μόλις σηκώθηκα, βγήκα στον διάδρομο. Τώρα που σκεφτόμουν το φαγητό, συνειδητοποίησα ότι πεινούσα. Κατευθυνόμενος προς τις σκάλες, τα πόδια μου λυγίζουν από κάτω μου, ρίχνοντάς με κατακόρυφα σε κάθε σκαλί. Το κεφάλι μου χτυπάει κάτι και όλα σκοτεινιάζουν.

******

«Αου!» μουρμουρίζω, τεντώνομαι. Το χέρι μου μπαίνει αυτόματα ανάμεσα στους μηρούς μου. Δεν υπάρχει αίμα, ευχαριστώ γαμώτο γι' αυτό. Αυτά τα κουτάβια ήταν πιο δυνατά από ό,τι περίμενα.