Κεφάλαιο 195

«Γαμώτο!» Το πόδι μου πατάει το πετάλι και απομακρύνομαι, ελπίζοντας ότι έπαιρνα τη σωστή απόφαση για το παιδί.

Χρειάζεται σχεδόν μια εβδομάδα για να επιστρέψω στη Μαύρη Σκιά. Κάθε βράδυ σταματούσα σε ένα ξενοδοχείο για να βεβαιωθώ ότι θα κοιμηθούμε και οι δύο μια αξιοπρεπή νύχτα και για να μας ταΐσω και τους δύο. Ούτε μια φορά δεν ζήτησε φαγητό και υποθέτω ότι την λιμοκτόνησαν ή την τάισαν μόνο με τους δικούς τους όρους. Έτσι είχε

έμαθε να περιμένει, να αγνοεί τα γρυλίσματα της πείνας στην άδεια κοιλιά της.