Ch. 11: Ένα δωμάτιο γεμάτο ξένους

(POV Απριλίου)

Λοιπόν χθες ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Είχα πάει στη δημόσια βιβλιοθήκη και προσπάθησα να ψάξω μερικά ακόμα παλιά άρθρα σε εφημερίδες σχετικά με την απαγωγή, αλλά δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα πράγμα. Δεν μπορούσα να βρω ούτε τα πρωτότυπα από αυτά που είχε κόψει ο μπαμπάς μου και κράτησε μόνο το ίδιο το άρθρο, χωρίς τις επικεφαλίδες. Που σήμαινε ότι δεν ήξερα ποια εφημερίδα, ή ποιες εφημερίδες, δημοσίευσαν τις ιστορίες. Δεν είχα λοιπόν σημείο αναφοράς για να μπορέσω να πάω στα γραφεία της ίδιας της εφημερίδας και να ψάξω στα αρχεία τους. Προσπάθησα ακόμη και να ψάξω στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας τους υπολογιστές τους, αλλά δεν υπήρχε απολύτως τίποτα εκεί. Θέλω να πω, έχω την ημερομηνία του συμβάντος, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ήξερα τι να κάνω μετά και αυτό με είχε αναστατώσει. Αλλά δεν τα παρατούσα.

Μετά από το βράδυ πήγα στο γυμναστήριο για μια καλή προπόνηση πριν επιστρέψω στο σπίτι για να κάνω ένα ντους και να ολοκληρώσω το ξεπακετάρισμα των πραγμάτων μου. Όταν τελείωσα, κοίταξα την ώρα στο τηλέφωνό μου και ήταν μόλις 11:30 π.μ. και κατέβηκα στην κουζίνα. Το μαγείρεμα πάντα με χαλάρωνε, ειδικά το ψήσιμο. Η μαμά το ξέρει επίσης, οπότε όταν έψαχναν για σπίτια με αυτόν τον τρόπο, φρόντισε να πάρει ένα με διπλό φούρνο που ήταν στον τοίχο δίπλα στην ηλεκτρική κουζίνα ελεύθερης εμβέλειας, δίνοντάς μου τρεις ολόκληρους φούρνους για να ψήσω. Μιλήστε για τον παράδεισο του αρτοποιού! Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα έφτιαχνα κάτι για να πάρω στο θείο Γουάιατ για δείπνο αύριο το βράδυ. Κανείς δεν ήταν σπίτι μαζί μου αυτή τη στιγμή, οπότε σήκωσα τα μανίκια μου, έκανα κλικ στο iTunes μου, ενεργοποίησα την ψυχο-ταχύτητα μου (Ναι, έτσι το αποκαλώ. Προνόμια της ορμονικής ανισορροπίας, υποθέτω.) και άρχισα να δουλεύω.