Ch. 21: Παιδικά τραύματα

(POV Απριλίου)

Εξακολουθούσα να κοιτάζω τον Άλεξ, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί ήταν τόσο χαρούμενος, όταν ο θείος Γουάιατ μου μίλησε ξανά. «Απρίλη, γλυκιά μου… Πόσο χρονών ήσουν όταν άλλαξες για πρώτη φορά;» "Δώδεκα." Η απάντησή μου ήταν γρήγορη και δεν υπήρχε αμφιβολία ή δισταγμός στη φωνή μου καθώς τα μάτια μου πήγαν προς το μέρος του. Όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι. "Τι;" Ο μπαμπάς μου ήταν πιο χλωμός από φάντασμα για άλλη μια φορά καθώς το έλεγε. Ο θείος Γουάιατ δεν ήταν πολύ πίσω του αυτή τη φορά, αν και η φωνή του ήταν πιο σταθερή. «Γλυκιά μου είσαι σίγουρος;» «Ναι, θείε Γουάιατ. Γιατί;" Έριξε μια ματιά στον Πατέρα μου, ο οποίος φαινόταν εντελώς μπερδεμένος σε αυτό το σημείο καθώς τον ρώτησε. «Είμαι περίεργος… Θυμάσαι τι έκανες όταν άλλαξες για πρώτη φορά;» «Σίγουρα, μπαμπά. Θυμάσαι εκείνη τη μέρα που ο οδηγός του λεωφορείου με άφησε πίσω στη βροχή;» «Ναι;» Ο μπαμπάς μου μου έριξε ένα βλέμμα που ήταν ένα μείγμα αηδίας και περιέργειας. Ναι, θυμήθηκε. «Εντάξει, καλά…»

Αναδρομή στο παρελθόν….