Κεφάλαιο 12

«Τζαζ;», συνοφρυώθηκε ακατάλαβα, και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Τζαζ.

Καθώς το τεράστιο βάρος της κατηγορίας που του είχα διατυπώσει βυθίστηκε, τα μάτια του έλαμψαν από μανία και αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω, αλλά με είχε σε μια λαβή σαν μέγγενη. Όταν μίλησε, η φωνή του εξέπεμπε μια οργή, όπως είπε με ένα χαμηλό, απειλητικό γρύλισμα που με έκανε να τρέμω από φόβο,

«Κανείς δεν με κατηγόρησε ποτέ ότι χρειάζομαι έναν μαστροπό για να ικανοποιήσω τις ορμές μου, μικρούλα».