Κεφάλαιο 16

Το να είσαι με τον Λούσιεν ήταν μια έντονη εμπειρία. Ερχόταν κοντά μου τη νύχτα, κουβαλώντας το άρωμα του ποτού και την ακριβή κολόνια του αρσενικού και του μόσχου. Σαρώνοντάς με στην αγκαλιά του, μερικές φορές κλωτσώντας την εξώπορτα με την ανυπομονησία του να με πάρει, επιδιδόμασταν σε μια φρενίτιδα παθιασμένης σύζευξης σαν να μην είχαμε δει ο ένας τον άλλον για χρόνια. Θα συνεχιζόταν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που θα έφευγε ρίχνοντας ένα φιλί στο εξαντλημένο μου πρόσωπο. Πονούσα και τρυφερή, ξυπνούσα το επόμενο πρωί, αυταπατώντας τον εαυτό μου ότι πίστευα ότι αυτό ήταν αγάπη. Θα πήγαινα στο κολέγιο εκτός αν μου άφηνε ένα μήνυμα που μου ζητούσε να μείνω σπίτι και να τον περιμένω.

Ναι, έτρεξε τη ζωή μου για μένα, αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ. Τον αγάπησα αφοσιωμένα και ολόψυχα.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ούτε λεπτό, ότι δεν ήταν ανταποδοτικό.