Κεφάλαιο 512

Ο μοναχός στεκόταν στο γραφείο του, σιωπηλός και παρατηρητικός. Παρατηρούσε το ζεστό τοπίο που απλωνόταν μπροστά του σιωπηλά· μια συνήθεια που είχε αποκτήσει όταν ήταν μοναχός και διαλογιζόταν στα βουνά. Αλλά τα μάτια του δεν αντιλαμβάνονταν την ομορφιά του έξω κόσμου· αντίθετα, έβραζε. Ο ανιψιός του, ο ανόητος που αποδεικνυόταν το αγόρι, είχε εμμονή με τη Ρία Ντελάνο σε τέτοιο βαθμό, που είχε στείλει έναν από τους άντρες τους στη φωλιά Ντελάνο, το νεότερο κλαμπ, και ο εξίσου ηλίθιος τύπος είχε σκοτώσει τον άντρα του. Ένας παράνομος μετανάστης, του οποίου η οικογένεια βρισκόταν τώρα στους δρόμους. Ο Ντουσάκ είχε φέρει τις γυναίκες και τα παιδιά στους οίκους ανοχής που διηύθυνε. Τώρα σύντομα θα πουλούνταν, σκέφτηκε ο μοναχός με δυσαρέσκεια.

Δεν τον ενδιέφερε καθόλου τι έκανε ο ανιψιός του στον ελεύθερο χρόνο του, αλλά είχε άποψη όταν ο νεαρός άφησε την ερωτική του επιθυμία να κατακλύσει την υπόθεση. Και αυτό συνέβαινε. Ήταν εμμονικός με εκείνη την κοπέλα του Ντελάνο.

Ο Μοναχός κούνησε το κεφάλι του και γύρισε να κοιτάξει τον Κασπάροφ, τον πιο έμπιστο άντρα του. «Α , γιε μου», αναστέναξε και επέστρεψε στο γραφείο του για να καθίσει πίσω από το τραπέζι, με το μακρύ, λεπτό δάχτυλό του σφιγμένο καθώς κοίταζε στο βάθος. «Φαίνεται ότι θα αναγκαστούμε να παρέμβουμε. Ο νεαρός Ντούσακ δεν έχει τα κότσια να χειριστεί την κατάσταση».