Κεφάλαιο 521
Ο Πάντι μπορούσε πλέον να περπατήσει με κάποια υποστήριξη. Και ήξερα ότι έπρεπε να ευχαριστήσω τον μεγάλο, γεροδεμένο Κλοντ μου γι' αυτό. Είχε σηκώσει χωρίς δισταγμό τον πιο αδύνατο άντρα στην αγκαλιά του, περπατώντας πάνω στα καταπράσινα γκαζόν μας. Εκεί συνέχισε να εργάζεται με τον φυσιοθεραπευτή, ένα νεαρό κορίτσι με σαστισμένη όψη, το οποίο υποψιαζόμουν ότι είχε ήδη βρεθεί στο κρεβάτι του Κλοντ.
Πρόοδευαν, πάντως, και σύντομα, ο Πάντι περπατούσε, ακουμπώντας βαριά στον αδερφό του, αλλά με μια έκφραση χαράς στο πρόσωπό του καθώς τελικά κατάφερνε να κινήσει τα άκρα του. Ο Κλοντ, όπως πάντα, ήταν πανευτυχής. Αγκάλιασε τη νεαρή φυσιοθεραπεύτρια και τη φίλησε δυνατά. Το κορίτσι, με τα γυαλιά της στραβά, κοκκινισμένα σαν παντζάρι, το σκούρο δέρμα και οι καλοσχηματισμένες πλεξούδες της έδειχναν λοξά. Η Νάχλα Κένεντι ήταν ντροπαλή και μόλις που μπορούσε να κοιτάξει τα μάτια του γιου μου όταν ήταν εκεί, αλλά είχα δει σε περισσότερες από μία περιπτώσεις πώς τα όμορφα, σαν ελαφίνα, μάτια της τον ακολουθούσαν όταν έμπαινε σε ένα δωμάτιο.
Αναστέναξα. Ο Κλοντ είχε την θρυλική ικανότητα του πατέρα του στο κρεβάτι, αλλά ο Πιρς φρόντιζε ώστε τα κορίτσια που έβαζε για ύπνο να είναι καθαρά και να μην μπλέκονται σε μπελάδες. Με απλά λόγια, τα δίδυμα φρόντιζαν να μην πέσει κανείς νεκρός.