Κεφάλαιο 573

Περσεφόνη

Ο μακρύς διάδρομος απλωνόταν μπροστά μας, μια πιο σκοτεινή περιοχή από τις περιοχές που είχαμε διασχίσει. Ήταν μια συντόμευση, γρύλισε βραχνά ο Λούσιεν στο αυτί μου και έγνεψα καταφατικά. Αλλά ένιωσα την καρδιά μου να αρχίζει να χτυπάει δυνατά για έναν λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω.

Ήταν μακριά από τις κύριες αίθουσες και τα δωμάτια, ένας μακρύς διάδρομος που τον διέκοπταν μόνο μερικές πόρτες που άνοιγαν στον εξωτερικό χώρο, στους ανοιχτούς χλοοτάπητες και πέρα από αυτόν στα χωράφια και τους λόφους που εκτείνονταν πέρα από το κτίριο. Ο άνθρωπος του Λούσιεν, ο Τέο Ναδάλ, δεν ήταν ευχαριστημένος με την απόφαση, αλλά ο Λούσιεν με κοίταξε στο πρόσωπό μου, πρόσεξε την κούραση και τον είχε διατάξει να κάνει ό,τι του είπε.