Κεφάλαιο 672

Περσεφόνη

Αμυδρά, άκουσα τον ήχο κάποιου να κλαίει από πόνο και θλίψη, βαθιά θλίψη. Καθώς κουνούσα το κεφάλι μου από τη μία πλευρά στην άλλη, συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγώ.

Ο Κλοντ με κουβαλούσε στα δυνατά του χέρια, ενώ η Ρία και ο Ντομ με έφεραν από πίσω. «Πού ήταν ο Πιρς», αναρωτήθηκα ζοφερά, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τον Λούσιεν, αλλά οι εικόνες συνέχιζαν να επαναλαμβάνονται στο θαμπό μου μυαλό.