Κεφάλαιο 9

Συρρικνώθηκα πίσω από αγωνία, προσπαθώντας να συμφιλιωθώ με αυτό το μπουλόνι από το μπλε. επίσης προσπαθούσε σκληρά να κρυφτεί πίσω από την εύσωμη Τζαζ καθώς ο Λουσιέν Ντελάνο άρχισε να μιλάει.

Αυτή η σπαρακτικά γνώριμη φωνή από εκείνη τη μοναδική βραδιά πάθους, ραγισμένη και τραχιά, ευχαρίστησε τον κόσμο που είχε έρθει για να του ευχηθεί. Έκανε ένα αστείο και όλοι μούγκριζαν από τα γέλια, αλλά εγώ δεν άκουγα. κάτι σχετικά με έναν τραυματισμό ενώ "τσακώνοντας μια γυναίκα" που με κάποιο τρόπο τον οδήγησε στον τραυματισμό του στο πόδι, γι' αυτό και κουτσούσε. Οποιαδήποτε άλλη στιγμή, θα είχα εκνευριστεί με τα υποτιμητικά του λόγια για τη γυναίκα, αλλά ήμουν πολύ τραυματισμένος για να σκεφτώ καθαρά. Το τύμπανο του αίματος στα αυτιά μου έκλεισε όλους τους ήχους γύρω μου.

Δεν μπορεί να με δει, είπα στον εαυτό μου, και κοίταξα πίσω από την Τζαζ. Με ένα σοκ, συνειδητοποίησα ότι πεινούσα να τον δω. Από αυτούς τους φαρδιούς ώμους και το δυνατό, μυώδες στήθος, από εκείνο το σκληρό, τετράγωνο πηγούνι με ένα λακκάκι...