Κεφάλαιο 120
Μπαστιέν
Η μεταξένια φωνή της Σελέν αιωρείται από την κρεβατοκάμαρα της Λίλα σε ένα σταθερό ρεύμα, υφαίνει παραμύθια από τον αέρα για να πάει το κουτάβι μας για ύπνο. Έχει ήδη σκοτεινιάσει, οι φθινοπωρινοί άνεμοι ξεκινούν τη νύχτα νωρίτερα και νωρίτερα καθώς πλησιάζουμε στην ισημερία και μπερδεύουν το εσωτερικό ρολόι της μικρής μου κόρης χωρίς τέλος.
Προχωρώντας για να ακουμπήσω στο κατώφλι, κατασκοπεύω τον σύντροφό μου απλωμένο στο δίδυμο κρεβάτι της Λίλα, με το κουτάβι μας στριμωγμένο δίπλα της με βαριά βλέφαρα. Το στόμα της απλώνεται διάπλατα με συχνά χασμουρητά και ξέρω ότι δεν θα αργήσει να λιποθυμήσει τελείως.