Κεφάλαιο 141
Οι βλεφαρίδες μου φτερουγίζουν ανοίγοντας για να αποκαλύψουν ένα κατάλευκο δωμάτιο, μια σειρά από αποστειρωμένα, χημικά αρώματα που γεμίζουν τη μύτη μου. Νιώθω βαριά και ζαλίζομαι αμέσως, σαν να επιπλέω αλλά να μην μπορώ να κινηθώ. Αναγνωρίζω αυτό το συναίσθημα και έχω ξυπνήσει σε αυτήν την κατάσταση αρκετά συχνά για να μαντέψω τι συνέβη.
Πρέπει να είχα λιποθυμήσει από εξάντληση, αφυδάτωση, άγχος ή και τα τρία. Είμαι πίσω στο νοσοκομείο, συνδέομαι με μισή ντουζίνα μηχανές που ακούγουν ηχητικά σήματα και φοράω μια γρατσουνισμένη, μη κολακευτική χάρτινη τουαλέτα. Ο κόσμος είναι σκοτεινός πέρα από τα παράθυρα, και κοιτάζω γύρω μου για ένα ρολόι. Ήταν γύρω στις δέκα σήμερα το πρωί όταν προσπάθησα να τηλεφωνήσω στον Μπαστιέν, αλλά τώρα είναι μετά τις 8 το βράδυ. Κοιμόμουν όλη μέρα.
Αργά αλλά σταθερά, τα γεγονότα που πέρασαν πριν χάσω τις αισθήσεις μου περνούν πίσω στο μυαλό μου και θέλω αμέσως να βρω τη Λίλα. Πρέπει να ήταν τόσο φοβισμένη.