Rozdział 436

Podniosła ramiona ku niebu, a zachodzące promienie słońca padały na jej rysy, oświetlając jej piękną i szczęśliwą twarz, gdy wdychała chłodne powietrze.

Zanim zorientowałem się, co robię, moje oczy nie spuściły jej twarzy, rozluźniłem uchwyt na pałąku i podniosłem również ramiona, chcąc napawać się jej szczęściem i dzielić się jej radością. Moje serce wypełniło się czymś, czego nie potrafiłem nazwać.

Nie miałem jednak zbyt wiele czasu, żeby o tym myśleć, ponieważ wkrótce zaczęliśmy spadać. Judy krzyczała, a ja również krzyczałem, gdy zjeżdżaliśmy w dół i wokół. Kolejka górska wykonała kilka pętli w tak szybkim tempie, że gdybym mrugnął, przegapiłbym to.