Rozdział 5 Podaruj Ci epicki prezent

Wchodząc do salonu na swoich długich nogach, Maverick podszedł do Natashy i natychmiast jej pomógł wstać. Następnie zwrócił wzrok na Gwendolyn, a jego spojrzenie było pełne ponurości i rozczarowania. „Początkowo myślałem, że będziesz się zachowywać po naszym rozwodzie, ale nigdy nie spodziewałem się, że nadal będziesz uciekać się do tak nikczemnej taktyki. To mnie wkurza. Właściwie planowałem przenieść tę rezydencję na twoje nazwisko, ale z tego, co widzę, nie jest to już konieczne”.

„Nie obwiniaj Gwendolyn, Mave. Ona popchnęła mnie przypadkowo, bo ją wkurzyłem. To była moja wina, więc zamiast tego mnie upomnij”.

Natasza oparła się o jego pierś z poczuciem winy wypisanym na twarzy, jej szlochy były żałosne i rozdzierające serce. Kiedy jednak kątem oka spojrzała na Gwendolyn, w jej spojrzeniu można było dostrzec nutę dumy i triumfu.

Warstwa szronu pokryła twarz Mavericka, a on powiedział do Gwendolyn tonem rozkazującym: „Przeproś Tashę natychmiast, natychmiast”.

Tsk-tsk, chce, żebym ją przeprosił?

Iskra gniewu zamigotała w Gwendolyn.

Naprzemiennie spoglądając na kochającą się parę, promieniała od ucha do ucha . Następnie delikatnie pociągnęła Natashę, która była w ramionach Mavericka.

Myślałam, że się wścieknie i zacznie się kłócić, ale ku mojemu zaskoczeniu nadal się uśmiecha?

Na twarzy Natashy pojawiło się zdziwienie. Nie do końca rozumiejąc dokładny plan Gwendolyn, była chwilowo oszołomiona, pozwalając tej ostatniej ją pociągnąć.

Policzkować!

"Aaa!"

Krzyk znacznie bardziej przenikliwy niż poprzedni rozdarł powietrze. Z ręką obejmującą opuchniętą twarz, Natasha padła ciężko na ziemię.

Gwendolyn włożyła całą swoją siłę w policzek, tak bardzo, że jej dłoń była lekko zdrętwiała. Stąd ból, który Natasha znosiła tym razem, był zdecydowanie nie do zniesienia.

Nawet wtedy Gwendolyn miała uśmiech na twarzy, a do tego był on zaskakująco oderwany. W ogóle nie wyglądała na prowokatora, który kogoś uderzył.

Gdy spojrzała na Nataszę leżącą na ziemi, jej głos był niesamowicie łagodny. „Skoro twierdziłeś, że się do ciebie przyczepiłam, jak mogłabym ci pomóc potwierdzić mój występek, gdybym cię nie uderzyła?”

Z łzami w oczach, Natasha słabo siedziała na ziemi, cicho jęcząc.

Tymczasem Maverick nigdy nie spodziewał się, że Gwendolyn będzie miała odwagę, by podejść do niego. Dlatego zapomniał natychmiast pomóc Nataszy wstać.

Z ponurym wyrazem twarzy, groźnie spojrzał na Gwendolyn. „Nie dość, że nie przeprosiłaś, to jeszcze posunęłaś się dalej! Testujesz moje granice?”

„Ma pan o sobie zbyt wysokie mniemanie, panie Wright.”

Gwendolyn machnęła ręką obficie, a uśmiech na jej twarzy stawał się coraz szerszy. „Kiedyś byliśmy małżeństwem, więc dam ci epicki prezent, zanim odejdę”.

Mówiąc to, wyjęła z torby gruby plik papierów i rzuciła nim w twarz mężczyzny.

Niezliczone kawałki białego papieru powiewały w powietrzu.

Maverick wyciągnął rękę i złapał jeden, tylko po to, by zobaczyć kopię wiadomości tekstowej wypełnionej obelgami i drwinami, brzmiącą arogancko poza słowami. Kiedy jego oczy przesunęły się po niezidentyfikowanym numerze telefonu nadawcy, zalał go szok.

Odwracając ją, zobaczył dowód prawdy stojącej za incydentem, w którym został odurzony poprzedniej nocy. Dowody były solidne i wszystkie wskazywały na Natashę jako winowajczynię.

W mgnieniu oka jego brwi się złączyły. Przeniósł wzrok na leżącą na ziemi Natashę, a w ich oczach pojawiło się przerażające spojrzenie.

Przypadkowo Natasha właśnie skończyła przeglądać zawartość gazety. Jej twarz odpłynęła z wszelkich kolorów.

Rzeczywiście, to ona kazała komuś dosypać czegoś do wina Mavericka. W rzeczywistości, nawet zadzwoniła do mężczyzny i powiedziała mu, żeby poszedł do hotelu i jej szukał. Nie spodziewała się, że kierowca przez pomyłkę odeśle go z powrotem do rezydencji, a jej plan ostatecznie okaże się korzystny dla Gwendolyn.

Wściekła wysłała SMS-a do Gwendolyn, prosząc ją o posypanie rany solą.

Niestety, nigdy nie wyobrażała sobie, że Gwendolyn odważy się otwarcie skonfrontować ją w taki sposób. O Boże, co Maverick pomyśli o mnie?

Nie czekając, aż się usprawiedliwi, Gwendolyn już podniosła spakowaną walizkę. Zanim odeszła, rzuciła ostatnie spojrzenie na mężczyznę, którego kiedyś głęboko kochała.

„Pamiętaj o tym, Maverick Wright... To nie ja jestem rozwiedziony i porzucony. Zamiast tego, to ty! Już cię nie chcę, a rodzina Wrightów nie jest mnie godna!”