Hoofdstuk 2

Na het douchen trek ik mijn favoriete bootcut jeans en een comfortabel T-shirt aan. Ik borstel mijn tot aan mijn middel reikende bruine haar en laat het aan de lucht drogen. Ik doe niet veel make-up op, alleen een beetje lipgloss en een beetje eyeliner. Tijd om naar Adriana's kamer te gaan... mijn dramaqueen zus. Ze is maar twee jaar jonger dan ik, maar vraagt veel meer aandacht dan mijn jongste zusje, Alexis.

Ik schud Adriana door elkaar: "Adel, kom op! Het is tijd om op te staan voor school. Sta op en kleed je aan." Adriana kronkelt heen en weer en begint de dekens van zich af te schoppen: "Waarom loop je altijd zo in mijn gezicht?" "Wauw, zusje!" Ik doe een stap achteruit: "Ik maak je alleen wakker als het echt moet. Als ik kon kiezen, zou ik het niet doen. Je bent veel te chagrijnig. Bovendien ga je me over een paar maanden missen als ik naar de universiteit ga en ik je niet meer wakker kan maken." Ze kijkt me grijnzend aan. "Als je een school kunt vinden die je wil toelaten." Ik loop haar kamer uit en negeer haar opmerking, want ik weet dat ze alleen maar een reactie van me wil krijgen, en ik weiger me op te winden voordat ik überhaupt op school ben.

Ik loop de gang over naar Alexis' kamer. "Lex! Tijd om op te staan, zusje!" zeg ik terwijl ik haar zachtjes schud. Ze gaat rechtop zitten en slaat haar armen om mijn nek. "Draag me!" Ik schud mijn hoofd en maak me los uit haar armen. "Geen kans. We hebben nu geen tijd voor spelletjes. Je moet je klaarmaken en dan moet je ontbijten voor school. Bovendien ben je 9 jaar! Vind je jezelf niet een beetje te oud om door mij gedragen te worden?" Ze glimlacht en zegt: "Kyra draagt me nog steeds." Ik draai haar de rug toe en zeg: "Dat is Kyra's keuze... Niet de mijne" terwijl ik haar slaapkamer uitloop.

Ik loop door de woonkamer en mijn vader staat op het punt naar zijn werk te vertrekken. "Tot vanavond, pap. Heb je nog wensen voor het avondeten vanavond?" Hij geeft me een snelle knuffel en zegt: "Wat je ook maakt, het komt goed. Ik moet gaan. Ik hou van je!" De deur valt dicht voordat ik de kans krijg om hem te zeggen dat ik ook van hem hou. Ik haal mijn schouders op, loop de keuken in en pak ontbijtgranen en melk met drie kommen en lepels.

Nadat we allemaal gegeten hebben, gaan we naar buiten en ontmoeten Kyra op de hoek van onze straat om samen naar school te lopen. Terwijl we lopen, komt een van de meisjes uit mijn klas achter me aanlopen en pakt een handvol van mijn haar. Ze trekt mijn hoofd naar achteren en probeert me in mijn gezicht te slaan. Uit reflex draai ik me om, met haar hand nog steeds in mijn haar, en sla haar op haar neus. Ze laat mijn haar los om haar neus te grijpen en ik ren weg. Als Kyra en mijn zussen me inhalen, is Alexis woedend en lacht Kyra zo hard dat de tranen over haar wangen stromen. Ik vraag wat er zo grappig is, maar ze kon geen woord uitbrengen. Alexis kijkt Kyra aan en zegt: "Ik heb dat meisje verteld dat ik haar een geheim wilde vertellen. Toen ze bukte om te luisteren, sloeg ik haar in haar oog!" Ik begon net zo hard te lachen als Kyra, tot we op school aankwamen. Had ik al gezegd dat Alexis degene is met het opvliegendste temperament van ons allemaal?

Ik liep rechtstreeks naar mijn kluisje, hield mijn hoofd de hele tijd gebogen, en opende het. Ik pakte mijn boeken voor mijn eerste paar lessen. Toen ik mijn kluisje dichtdeed, sprong ik op en zag Diana, de snob van de klas, die ook een weerwolf was en een relatie had met onze toekomstige alfa. Diana begint te grinniken en zegt: "Ach, heb ik je laten schrikken?" Zonder op een antwoord te wachten, vervolgt ze: "Goed. Dat moet je ook zijn. Niemand wil je hier toch. Als ik Luna word, ben je hier weg. Je kunt net zo goed nu gaan." Ik kijk haar verbijsterd aan en zeg: "Oh, zie ik iets over het hoofd? Ik zou zweren dat ik Adam net met iemand anders in de bezemkast heb gehoord. Misschien hoorde ik gewoon wat." Diana balt haar vuisten en begint me te slaan, maar rector Thomas houdt haar tegen: "Kom maar naar de les dames, voordat de tweede bel gaat."

Onze toekomstige alfa, Adam Dumas, is een belangrijke speler en gelooft niet in toewijding, maar Diana denkt dat zij de enige is. Ik denk dat ze zich daar goed bij voelt. Persoonlijk kan het me niet schelen. Hij is zo vol van zichzelf dat geen enkele wolvin ooit belangrijker zal zijn dan hijzelf. Zijn bèta Brian is net zo erg.

Ik kom mijn eerste vier lessen door zonder dat er wat namen naar mijn hoofd geslingerd worden, en dat vind ik prima. Nadat ik mijn boeken in mijn kluisje heb gelegd, ga ik lunchen. Ik pak mijn dienblad met alleen een appel en een flesje water. Alles wat deze school maakt is walgelijk, dus ik kies voor veilige opties.

Ik tref Kyra aan onze vaste tafel in de hoek van de kantine, wachtend op me. Ik ga zitten en zie dat ze grijnst. "Wat is er met je aan de hand? Je ziet eruit alsof je iets van plan bent," zeg ik terwijl ik haar een scheve blik geef. Ze glimlacht breed. "Wat vind je ervan om een groot feest te geven voor je verjaardag? We zouden elke ongehuwde man kunnen uitnodigen en misschien vind jij je partner!" Ik schud woedend mijn hoofd. "HELL NO! Dat doe ik niet. Geen van deze mannen wil iets met me te maken hebben. Waarom zou je afwijzing in mijn huis toelaten? Niet doen. Ik kleed me die dag netjes aan voor school, maar verder niets. Ik wil helemaal geen feest. Je kunt mijn moeder linken en haar vertellen dat ik er niets mee te maken wil hebben." Kyra kijkt teleurgesteld als ze vraagt: "Hoe wist je dat je moeder erachter zat?" Ik zei: "Je WEET hoe erg ik iedereen hier haat, behalve jou. Mijn moeder heeft geen idee hoe erg ik deze school haat. Ik weiger haar lastig te vallen met al die onzin. Ze hoeft zich er geen zorgen over te maken. Je weet dat als een van onze vaders erachter komt wat ik hier dagelijks meemaak, ze de koppen bij elkaar zouden steken." Kyra lacht ongemakkelijk. "Ik geloof dat je gelijk hebt." Ik haal mijn schouders op en zie Kyra's ogen glazig worden terwijl ze mijn moeder linkt.

Linken, of mindlinken, is een vorm van communicatie die we als leden van dezelfde roedel hebben. We kunnen het ook gebruiken om openbare aankondigingen te doen. Ik voel plotseling iets in mijn hoofd kloppen en ik weet al wie het zal zijn wanneer ik de link open. "Hoi mam. Ik weet dat je iets speciaals wilt doen voor mijn verjaardag, maar doe dat niet. Het beste wat je voor me kunt doen, is thuis zijn als ik thuiskom van school en de avond met me doorbrengen. Dat is alles wat ik wil." Mijn moeder zucht: "Avery, ik wil het gewoon speciaal voor je maken. Het zou je laatste verjaardag thuis in een paar jaar kunnen zijn. En wat als je partner in onze roedel zit? Ik zou graag willen weten wie mijn toekomstige schoonzoon is voordat je vertrekt." Nadat ik mijn moeder heb gerustgesteld dat ze hem zal ontmoeten als ik dat doe, zeg ik dat ik moet gaan.