Rozdział 7 Zatrucie

Mówiła wprost, w przeciwieństwie do Vivian, która była bardziej taktowna.

Vivian od razu poczuła się trochę zawstydzona i wyjąkała: „Ja… Nie to miałam na myśli”.

Evy nie obchodziło, co Vivian miała na myśli.

Zanim odszedł, Brian dał jej lekarstwo i powiedział Vivian: „Chociaż twoja przyjaciółka nie chce brać lekarstwa, powinna spróbować je wypić w swoim obecnym stanie”.

„W porządku.” Vivian wzięła od niego lekarstwo.

Wszyscy troje opuścili klinikę i udali się z powrotem do rodziny Blackwood.

Gdy tylko drzwi samochodu się otworzyły, Eva zniosła dyskomfort i wyszła. Gdy tylko miała się potknąć, Adrian, który wysiadł z samochodu, szybko wyciągnął rękę i ją złapał.

Zmarszczywszy brwi, spojrzał na nią i powiedział: „Nawet w tym stanie, nadal odmawiasz brania leków lub przyjmowania zastrzyków. Naprawdę...”

Vivian, która również wysiadła z samochodu, zobaczyła moment, w którym ich dłonie się zetknęły i szybko podeszła, by wesprzeć Evę.

„Adrian, zajmę się nią.”

Vivian pomogła Evie wejść do domu i przywitała przechodzących obok służących.

Służący, widząc Vivian, wszyscy jednocześnie wyrazili zdziwienie.

„Czy źle to widziałem? Czy to była przed chwilą panna Morrison?”

„Kim jest panna Morrison?”

Służący, którzy już od jakiegoś czasu przebywali w willi, znali Vivian, ale niektórzy z nowoprzybyłych nie mieli o niej pojęcia.

„Vivian to kobieta, którą lubi pan Blackwood. Jak mogłeś tego nie wiedzieć?!”

„Kobieta, którą lubi pan Blackwood?” Osoba szeroko otworzyła oczy. „Ale czy pan Blackwood nie jest już żonaty?”

„Większość głośnych małżeństw to po prostu sojusze biznesowe. Jak mogą być w to zaangażowane jakiekolwiek prawdziwe emocje?”

Osoba, która przemawiała, przechwalała się pewnie, czując się wyższością z powodu swojej długiej służby w rodzinie Blackwood.

„Wy, nowicjusze, nie zrozumiecie. Byłam tego świadkiem. Vivian to nie tylko kobieta, którą lubi pan Blackwood, ale także jego wybawicielka. Wyjechała wcześniej na studia za granicę, a pan Blackwood na nią czekał”.

„Dlaczego pan Blackwood poślubił swoją żonę dopiero później?”

„Cóż, to dlatego, że babcia zachorowała i chciała, żeby pan Blackwood się ustatkował i założył rodzinę. Pan Blackwood nie miał innego wyjścia, jak znaleźć zastępstwo. Przypadkowo rodzina Hansenów zbankrutowała w tym czasie. Czy teraz to rozumiesz?”

Po przemówieniu osoba ta nawet uniosła brew z zadowoleniem. „To tajemnica wyższych sfer. Niewiele osób o tym wie, więc nie rozgłaszaj tego”.

„Uważałem, że pan Blackwood i jego żona byli bardzo kochający. Nigdy nie spodziewałem się, że to będzie udawane”.

„Jak to może być prawdziwe? To wszystko tylko gra, ty głupi dzieciaku!”

Grupa ludzi kontynuowała szeptaną rozmowę.

„O czym rozmawialiśmy?” – rozległ się ciężki kaszel.

Wszyscy się odwrócili i zauważyli, że przybył lokaj, stał tam z ponurym wyrazem twarzy.

„Nie musisz już pracować, prawda?”

Wszyscy natychmiast się rozeszli.

Po ich wyjściu, lokaj tam stał. Miał już pięćdziesiąt kilka lat, z kilkoma siwymi włoskami na brwiach, które się marszczyły.

Więc Vivian wrócił... Nic dziwnego, że wczoraj wieczorem czuł, że z tą kobietą było coś nie tak.

Vivian pomogła Evie wrócić do jej pokoju.

"Dziękuję."

„Nie ma za co.” Vivian się uśmiechnęła. „Wypoczywaj dobrze.”

„Okej.” Eva zdjęła buty i położyła się, tylko po to, by zobaczyć Adriana wchodzącego za nią w niespiesznym tempie, jego wzrok swobodnie przesuwał się po niej, zanim zatrzymał się na Vivian.

„Czy mam cię odprowadzić?”

W końcu to była rodzina Blackwood i nie miała powodu, żeby tu zostać na dłużej. Vivian skinęła głową.

"Jasne."

Zanim wyszła, Vivian rzuciła jeszcze jedno spojrzenie na pokój i nagle zauważyła ręcznie robiony garnitur wiszący na wieszaku na ubrania na zewnątrz. Styl mógł należeć tylko do Adriana.

Twarz Vivian lekko zbladła, zacisnęła usta i w milczeniu podążyła za Adrianem, gdy ci odchodzili.

Gdy wszyscy już poszli, Ewa otworzyła oczy i wpatrzyła się w biały sufit, czując się zagubiona.

Co powinna zrobić z dzieckiem?

Ciąża była inna niż wszystko inne.

Mogła dobrze ukryć swoje uczucia wobec niego, przez rok, dwa lata, a nawet dziesięć lat, nie stanowiłoby to problemu.

Ale nie mogła ukryć ciąży. Im więcej o tym myślała, tym bardziej Ewie kręciło się w głowie i stopniowo zapadła w głęboki sen.

W swoim sennym śnie Eva poczuła, jak ktoś odpina jej kołnierzyk, a następnie coś zimnego ją przykrywa. Jej ciało było gorące, ogarniało ją jedynie poczucie komfortu. Westchnęła i instynktownie chwyciła się ramienia tej osoby obiema rękami.

Niedługo potem usłyszała stłumiony jęk i ciężki oddech. Jej szyja była szorstko, ale delikatnie ściśnięta, a jej usta były zapieczętowane.

Coś wtargnęło do jej ust.

Marszcząc delikatne brwi, Ewa ugryzła obcy przedmiot, przez co mieszanina krwi i bolesnego jęku mężczyzny wypełniła jej usta.

Potem została odepchnięta, a jej policzek został mocno ściśnięty. Słabo usłyszała, jak ta osoba mówi: „Myślisz, że możesz mnie ugryźć, bo widzisz we mnie łatwy cel?”

Mrucząc coś i odpychając rękę tej osoby, ponownie zapadła w sen.

Gdy się obudziła, była już noc.

Służący stał obok, szczęśliwy widząc ją przytomną.

„Pani, jest pani obudzona.”

Służący podszedł i pomógł jej wstać, wyciągając rękę, by dotknąć jej czoła. „Fantastycznie! Twoja gorączka w końcu spadła”.

Eva spojrzała na służącą przed nią i pomyślała o jakichś fragmentarycznych wspomnieniach. Zapytała: „Czy opiekowałeś się mną przez cały ten czas?”

Oczy służącego zabłysły, gdy skinął głową.

Gdy Ewa to usłyszała, nadzieja w jej oczach zgasła.

Spuściła wzrok.

Te fragmentaryczne wspomnienia sprawiły, że uwierzyła, że to Adrian się nią opiekował. Ale tak nie było.

Podczas gdy Eva była pogrążona w myślach, służący przyniósł miskę lekarstwa.

„Pani, obudziła się pani w samą porę. Proszę również przyjąć to lekarstwo. Pomoże pani szybciej wyzdrowieć”.

„Spiesz się i wypij lekarstwo. Jest jeszcze ciepłe”. Mocny, ostry zapach lekarstwa uderzył w nos Evy, powodując, że zmarszczyła brwi i instynktownie się cofnęła.

„Pani, proszę wypić, póki gorące. Zaraz ostygnie” – nalegał służący, przybliżając jej miskę z lekarstwem.

Eva zrobiła kolejny krok do tyłu i odwróciła twarz, mówiąc: „Po prostu zostaw to tam na razie. Wypiję to później. Czuję się trochę głodna, możesz przynieść mi trochę jedzenia z dołu? Nie martw się, skończę lekarstwo, zanim przyniesiesz jedzenie”.

Przecież spała już bardzo długo, a teraz była naprawdę głodna.

Służący zastanowił się przez chwilę i skinął głową. „Dobrze, pójdę na dół, żeby przynieść ci jedzenie. Pamiętaj, żeby wypić lekarstwo”.

„Eh…” W końcu, kiedy służąca odeszła, Ewa podniosła koc, wstała i zaniosła miskę z lekarstwem do łazienki, wylewając je do toalety.

Widząc, jak spłukują miskę z lekarstwem nie pozostawiając po sobie śladu, miała nadzieję, że nie będzie jej już chciało się pić lekarstwa.

Eva w końcu odetchnęła z ulgą.

Niosąc pustą miskę, odwróciła się i zdała sobie sprawę, że Adrian pojawił się, zanim ona go zauważyła, opierając się o drzwi toalety i badając ją przenikliwym wzrokiem.

„Co robiłaś?” Serce Evy zadrżało na moment, a w jej oczach pojawił się cień paniki.