Rozdział 2 Wróciła

Uśmiech Arianny stracił swój smak na pytanie Eliego. Powiedziała mu to kiedyś, gdy zapytał ją o swojego tatę. Powiedziała mu po prostu, że jego tata jest w Z-city.

Ale to było tylko rozproszenie, które mu wtedy dała. Jak może wiedzieć, kim był jego ojciec, skoro nie zna nawet imienia mężczyzny, z którym miała przygodę na jedną noc, ani jego wyglądu.

„Mam taką nadzieję, kochanie” – odpowiedziała, wymuszając uśmiech.

Następnego dnia Arianna przybyła na lotnisko. Z Los Angeles do Z-city to kilka godzin lotu. Jedną ręką ciągnęła bagaż, a drugą trzymała syna.

Spojrzenia Eliego przyciągały, kilka uśmiechów i wiele machnięć dłonią. Niektórzy posyłali mu całusy, a ci bliscy brali jego małą rączkę w swoje. Arianna od dawna przyzwyczaiła się do tego uroku, który Eli nosił ze sobą, gdziekolwiek się pojawił.

On jest słodki i uroczy, ale Arianna nie chce uwierzyć, że jego wygląd był w stanie odebrać oddech ośmiu na dziesięciu osób, które spotkali.

Może pewnego dnia zostanie modelem i stanie się celebrytą. Nie mogła się tego doczekać. Eli z pewnością będzie dobrym wyborem na dziecięcego modela.

Gdy zatrzymała taksówkę, która miała ją zawieźć do mieszkania, westchnęła. Przeszukała całą noc i zobaczyła kilka pustych mieszkań z jedną sypialnią, więc skontaktowała się z firmą.

Zapłaciła i powiedziała agentowi, że wprowadza się następnego dnia. Była zadowolona, że przynajmniej dostała takie tanie mieszkanie, żeby mieszkać z synem.

Spojrzała na tętniące życiem miasto, w którym mieszkała przez dwadzieścia jeden lat swojego życia. W którym spędziła dzieciństwo i młodość.

Odeszła nie oglądając się za siebie i teraz wróciła. Będzie żyć swoim życiem, z dala od tych, którzy ją skrzywdzili i zmusili do opuszczenia rodzinnego miasta.

Przypomniała sobie, co wydarzyło się cztery lata temu i już nie czuła się zraniona. Ruszyła dalej ze swoim życiem i jest pewna, że Ethan jest już żonaty z Daisy, przynajmniej tak przypuszcza.

Żyje dla siebie i swojego syna. Tylko dla nich dwojga. Eli był teraz najważniejszą rzeczą w jej życiu i ciężko pracowała, aby dać mu to, co najlepsze, na co go stać.

Arianna zadomowiła się w swoim mieszkaniu i przez następne trzy dni wysyłała e-maile do różnych firm, które zamieściły ogłoszenie. Ma nadzieję, że wkrótce znajdzie nową pracę.

Musi zapisać syna do nowej szkoły. Przeciętnej szkoły dla klasy średniej. Może nie stać jej na drogie szkoły, do których uczęszczają bogate dzieci, ale jej syn też nie dostanie najmniej.

Kupiła tanie meble z drugiej ręki i nadała swojemu jednopokojowemu mieszkaniu całkiem ładny wygląd. Eli był zadowolony i powiedział, że ich mieszkanie było najlepsze.

Następnego dnia Arianna została wezwana na rozmowę kwalifikacyjną i przed południem została zatrudniona. To mała firma, która dopiero próbuje stanąć na nogi, ale powiedziała Ariannie, że mają nadzieję, że będzie rosła razem z nimi.

Pensja nie była wysoka, ale lepsza niż nic. To dobry początek i nie była gotowa znienawidzić dnia małego początku.

Przyjęła pracę i miała wrócić do niej następnego dnia. Popytała dookoła i znalazła plac zabaw bardziej przypominający żłobek, gdzie mogła położyć Eli, gdy ta szła do pracy.

To załatwione, westchnęła i z niecierpliwością czekała na wznowienie pracy następnego dnia. Będzie się starała być najlepsza, jaką potrafi, i będzie miała nadzieję na najlepszą i lepszą okazję.

Wróciła do pracy i przez pierwsze dwa dni wszystko szło dobrze. Trzeciego dnia jej szef wezwał ją do swojego biura i powiedział, że potężna Osobowość z Z-city odwiedza ich firmę.

Jeśli poczuje się pod wrażeniem, może zainwestować w nich i uczynić ich partnerami. Byłby to kamień milowy, na który ich firma czekała.

Arianna powinna zadbać o odpowiednie przygotowanie i punktualność, ponieważ miała zostać przedstawiona jako szefowa działu projektantów firmy.

Arianna przytaknęła i przygotowała się na wypadek, gdyby „silna osobowość” zadała jej jakieś ważne pytanie.

Przed porą lunchu sekretarka podeszła do niej i szepnęła „on jest tutaj” cichym głosem. Kto tu jest? Arianna miała zamiar zapytać, gdy przypomniała sobie, że potężna Osobowość w Z-city odwiedza ich firmę.

Spojrzała przez okno i zobaczyła flotę nadjeżdżających samochodów i Lamborghini pośrodku. Przyjechali i zaparkowali samochód na parkingu.

Jego obecność już przyciągnęła tłum, a kilku pracowników podglądało tak jak ona. Dziennikarze wpadli do lokalu z mikrofonem i w ciągu pięciu minut całe miejsce było zatłoczone.

Arianna była oszołomiona. Jak jeden mężczyzna może posiadać tyle władzy i bogactwa? Ciągle patrzyła przez okno i gdy mężczyzna miał wyjść, jej szef zawołał ją, żeby była obecna w sali konferencyjnej.

Szybko się opanowała i szła energicznie. Jej sukienka nie była droga, ale była przyzwoita, czysta i dobrze wyprasowana.

Była w sali konferencyjnej z kilkoma innymi menedżerami, ale jej szef poszedł powitać „potężną Osobowość”. Wkrótce do sali konferencyjnej weszło czterech mężczyzn, wszyscy ubrani w czarne garnitury.

Po obu stronach stoją dwaj mężczyźni w garniturach, a na środku utworzono ścieżkę, którą przeszła wysoka, szczupła postać.

Gdy tylko wszedł do sali konferencyjnej, wszędzie zapadła cisza. Jego obecność wydawała się nieść niebiańską aurę, a atmosfera wydawała się zmieniać od zwykłej.

Nie powiedział ani słowa, ale poszedł usiąść. Dopiero gdy usiadł, Arianna i pozostali menedżerowie usiedli.

Szef Arianny szybko zabrał się do pracy i przedstawił obecnych pracowników. „Potężna Osobowość” nie przejęła się tym, by spojrzeć na tych, których przedstawiano.

Napięta atmosfera nie pozwalała Ariannie podnieść głowy, by spojrzeć na „potężną Osobowość”. Jak ktoś może być tak silny i dominujący?

Jego dziewczyna lub żona może być osobą obdarzoną specjalnym poziomem odporności pozwalającym jej tolerować takiego mężczyznę w jej obecności.

Tymczasem szef Arianny na początku powiedział, że teraz wchodzą w branżę projektowania i zatrudnili kompetentną osobę, która będzie pionierem w tym dziale.

„Pani Jason, czy może nam pani pokazać swoje portfolio i próbki poprzednich prac?” poprosił jej szef i spojrzał na Ariannę.

Arianna podniosła głowę i spojrzała na swojego szefa. Wyglądała na zagubioną i zdezorientowaną. Portfolio, próbka prac?

Nie przygotowała niczego z tego i nie powiedziano jej, żeby je ze sobą zabrała. Rozejrzała się po innych menedżerach, a oni gestem dali jej znać, żeby odpowiedziała.

„Ahh przepraszam, pójdę po to” – oświadczyła i pobiegła. Zanim wróciła, „potężna Osobowość” już odeszła.