Κεφάλαιο 127 Μια λωρίδα μνήμης με τα πόδια

« Ακόμα λατρεύω το Chai latte σου, καταλαβαίνω…» είπε η Francesca καθώς ο Luigi έπινε μια γουλιά από τον αχνιστό καφέ του.

Κάθισαν σε μια καφετέρια πρωινού, λίγο πριν το μεσημέρι, και έφαγαν μαζί ένα γρήγορο brunch. Ο Λουίτζι είχε βγει έξω νωρίτερα εκείνη την ημέρα πριν από την αυγή, και φυσικά δεν είχε τίποτα να φάει πριν φύγει από το αρχοντικό.

Την ώρα που ολοκλήρωσε τις πρωινές του εργασίες, τηλεφώνησε η Φραντσέσκα. Είχε κοιτάξει το τηλέφωνο για μια στιγμή, διερωτώμενος αν έπρεπε να προχωρήσει να απαντήσει ή όχι.