Hoofdstuk 6 Zal je mij missen?

Samuel ontkende het niet.

Kathleen was woedend en gefrustreerd tegelijk.

Toch leek ze door haar uiterlijk helemaal niet intimiderend, ook al was ze boos.

"Samuel, luister eens goed," zei ze terwijl ze hem serieus aankeek. Haar rode wangen waren duidelijk zichtbaar op haar lichte huid, de bandjes van haar shirt zaten los en haar slanke benen waren zichtbaar. Het was een prachtig tafereel.

Samuel kneep zijn ogen samen terwijl zijn blik donkerder werd. "Hoe noemde je me net?"

"Samuel." Kathleen was boos en vond dat ze al intimiderend genoeg was.

Toch was dat niet het geval in Samuels ogen. Voor hem was ze hetzelfde als een boze witte kat met rechtopstaande vacht.

"Ik ben niet het type dat mijn beloftes niet nakomt! Ik vind het prima dat je wilt scheiden. Ik wilde oma alleen niet irriteren, omdat ze zich niet lekker voelt. Dus natuurlijk zou ik haar niet verraden om die reden!" zei Kathleen boos, haar ogen rood.

Hoe kon hij zo aan mij twijfelen?

Toen Samuel zag dat ze echt boos was, zei hij op zachtere toon: "Ik heb je verkeerd begrepen."

Kathleen snoof.

Samuel kneep in haar wangen. "Ik help je later met het verwijderen van de krabben."

Zodra Kathleen "krabben" hoorde, moest ze overgeven.

Toch moest ze zich inhouden toen Samuel tegenover haar stond.

"Ik ben vandaag voor controle naar het ziekenhuis geweest", zei ze zachtjes.

Samuel vroeg onverschillig: "Heb je niet gezegd dat je niet zwanger bent?"

"Ja, dat ben ik niet. Maar de dokter zei dat ik een zwakke maag heb en dat ik niets kouds mag eten."

Dat is dus de reden.

Samuel staarde haar aan. "Je bent echt kwetsbaar."

Kathleen beet op haar lip. "Jij bent degene die mij zo heeft verwend dat ik er nu aan gewend ben. Als je me blijft bespotten, zal ik niet van je scheiden, want het is niet makkelijk om iemand te vinden die mij behandelt zoals jij dat doet."

Ze had er spijt van zodra ze uitgesproken was, want ze wist dat Samuel er vast boos over zou worden.

Maar tot haar verbazing deed hij dat niet. Hij zei alleen: "Zelfs als we niet meer samen zijn, heb ik je gezegd dat je alles krijgt wat je verdient. Nadat we gescheiden zijn, kun je je leven gewoon voortzetten en je gedragen zoals je vroeger was. Niemand zal je pesten."

Kathleen keek hem strak aan.

Hallo, meneer Leugenaar? Je pest me nu!

"Samuel, is Kate al wakker? Het eten is klaar." Wynnie's stem klonk van buiten de deur.

"Oké! We komen!" antwoordde Samuel.

"Schiet op. Christopher is er ook," drong Wynnie aan.

"Ik snap het!"

Pas toen draaide Wynnie zich om en liep naar beneden.

"Word wakker." Samuel keek Kathleen koud aan.

Kathleen vroeg verbaasd: "Waarom is Christopher hier?"

Christopher Morris was de oudere neef van Samuel.

Zijn moeder was Wynnie's oudere zus, Emily Staines.

Hoewel ze zussen waren, waren hun persoonlijkheden compleet tegengesteld.

Emily was zachtaardiger.

"Waarom stel je mij zoveel vragen?" vroeg Samuel koud.

Kathleen was gefrustreerd.

Samuels humeur was werkelijk uniek.

Het ene moment had ze het gevoel dat ze in de hemel was, maar het volgende moment voelde ze zich alsof ze in de hel was.

"Draag iets minder onthullends. We hebben vanavond een buitenstaander," herinnerde Samuel.

"Een buitenstaander?" Kathleen snapte er niks van.

Samuel kneep zijn ogen samen. "Christopher."

Het meest haatte hij de manier waarop Christopher naar Kathleen keek.

De manier waarop Christopher naar haar keek, was niet die van een pervert, maar het was een blik van verlangen naar iets dat je niet kon hebben.

Toch was Christopher een oudere neef van Samuel en de twee waren zo close dat ze al onafscheidelijk waren sinds ze klein waren, dus Samuel kon niets tegen Christopher zeggen.

Kathleen dacht alleen dat Samuel slecht gehumeurd was vanwege Nicolettes ziekte. Ze wilde helemaal niet met hem in discussie.

Nadat ze uit bed was gestapt, pakte ze een roze trui met V-hals en een witte broek met wijde pijpen uit de kast en trok ze aan.

Haar sleutelbeen was prachtig en ze had een mooie, blanke huid. Ze zag er van alle kanten uit als een charmante en betoverende meid.

Ze had haar haar in een paardenstaart gebonden, waardoor haar slanke, blonde nek zichtbaar werd.

Toen haar mooie hals en haar prachtige sleutelbeen tegelijkertijd zichtbaar waren, zag ze er onbeschrijfelijk charmant uit.

Samuel vond dat niet leuk.

Hij liep naar haar toe en maakte haar paardenstaart los.

"Wat doe je?" Kathleens stem klonk zacht.

"Het staat je niet."

"Nou en? Mijn haar zit in de weg als ik eet als ik het niet vastbind." Kathleen stak haar hand uit. "Geef het terug."

"Nee hoor." Samuel stak zijn hand op.

Kathleen stond op haar tenen terwijl ze probeerde het terug te pakken.

Ze was 168 centimeter, maar vergeleken met Samuel, die 190 centimeter was, was ze nog steeds een kleintje.

Het hielp niet veel, zelfs niet toen ze op haar tenen ging staan.

Haar hele lichaam was tegen Samuels warme lichaam gedrukt en haar zwakke hand drukte op zijn borst terwijl ze al haar kracht gebruikte om haar haarelastiekje terug te krijgen.

Maar zelfs toen merkte ze niets.

Sinds ze getrouwd waren, heeft Samuel haar nooit meer van zich afgestoten.

Ze waren een getrouwd stel, dus ze deden wat een getrouwd stel zou doen.

Daarom was ze gewend om intiem met hem te zijn.

Opeens legde hij zijn armen om haar slanke middel terwijl hij naar beneden boog om naast haar oor te praten. "Je bent echt koppig. Waarom probeer je het nog steeds te krijgen als het duidelijk is dat je het niet kunt bereiken? Waarom smeek je me niet zoals je vroeger deed?"

Kathleen zou hem met haar zachte stem hebben gesmeekt.

"Sam... Geef me mijn haarelastiekje terug. Ik zal een braaf meisje zijn."

Maar nu wilde ze het niet zeggen, en hij vond het niet leuk dat ze hem tegenwerkte.

Kathleen duwde hem weg en keek hem boos aan. "Dat komt omdat we niet terug kunnen naar hoe het was."

Samuel was verbijsterd.

Kathleen stak haar hand uit. "Geef me mijn haarelastiekje terug."

Dat was wat hij wilde dat ze zou zeggen, maar de blik in haar ogen en haar toon waren niet meer hetzelfde als voorheen.

"Nee!" Samuels knappe gezicht werd donkerder terwijl hij naar de zijkant van het raam liep en het uit het raam gooide.

"Jij!" Kathleen knarste met haar tanden.

Samuel liep boos de kamer uit, waardoor ze sprakeloos werd.

Omdat Kathleen en Samuel zelden terugkwamen om te blijven slapen, had ze niet veel van haar dagelijkse benodigdheden bij zich. De meeste van haar spullen stonden in het appartement.

Het haarelastiekje dat Samuel net uit het raam had gegooid, was het enige dat ze nog had.

Er is absoluut iets mis met hem!

Omdat Kathleen geen andere keus had, kon ze alleen maar naar beneden gaan, met haar haar los.

Wynnie zwaaide naar haar. "Kom hier, Kate."

Kathleen liep ernaartoe.

Christopher keek haar met zachte ogen aan. "Kathleen."

Kathleen glimlachte lief naar hem. "Christopher."

Samuel had een sombere blik op zijn gezicht.

Christophers lippen krulden omhoog, maar hij zag er licht depressief uit.

Kathleen ging tussen Samuel en Wynnie zitten.

Wynnie koos meteen een grote krab voor haar. "Je maag is niet in orde, dus je kunt er maar één eten."

"Bedankt, mam."

Oef. Gelukkig hoef ik er maar één te eten. Maar waarom heb ik dan het gevoel dat ik moet overgeven?

Toch hield ze haar mond, omdat ze niet wilde dat iemand het zou merken.

Net toen ze de krab wilde pellen, griste Samuel hem weg.

Kathleen slikte een brok in haar keel weg en richtte haar blik op de krab.

Ook al kon ze de geur niet verdragen, dat betekende niet dat ze het niet kon eten.

Ik kan er nog steeds één eten.

"Neem je groenten mee. Vergeet niet wat de dokter zei," zei Samuel als een strenge vader.

Kathleen blies haar wangen op toen ze haar vork pakte.

Christopher keek haar aan en wist niet wat hij dacht.

Na het diner gingen Samuel en Christopher naar de studeerkamer op de bovenverdieping om nog wat zaken te bespreken.

Kathleen ging daarentegen naar de binnenplaats.

De familie Macari had een grote Samojeed die Snowy heette.

Kathleen en Snowy waren heel close.

Wanneer ze bij de Macari's kwam, speelde en praatte ze altijd met Snowy.

"Snowy, ik denk niet dat ik nog zo vaak bij je op bezoek kan komen. Ga je me missen?" vroeg Kathleen terwijl ze Snowy knuffelde.

"Waarom kun je er niet meer zo vaak komen? Wat is er gebeurd tussen jou en Samuel?" Christophers stem was zacht.