Rozdział 7 Jeszcze jeden o to prosi

Podczas kolacji pokojówki zaprowadziły Catherine do jadalni państwa Swannów.

Dowiedziała się, że Liana nie ma nastroju na kolację, bo jest zbyt zła na Catherine, dlatego też nie była obecna przy stole.

Reszta Swannów była tam. Wszyscy czekali na Catherine!

Gdy Catherine weszła, Johnathan natychmiast zaczął ją niegrzecznie zaczepiać.

„ Ludzie ze wsi są tak nieokrzesani. Przyszła zjeść dopiero po tym, jak tyle razy ją o to proszono. Czy ona naprawdę myśli, że jest szefową nas wszystkich?”

W obliczu drwin Johnathana twarz Catherine pozostała obojętna. Odwróciła głowę i spojrzała na Johnathana chłodno.

Jej spokojne oczy błyszczały przenikliwym chłodem.

Johnathan był zaskoczony spojrzeniem jej oczu. Zadrżał ze strachu i zakrztusił się jedzeniem, mając usta wciąż wypchane. Wtedy wybuchł gwałtownym atakiem kaszlu.

Po chwili kaszlu Johnathan poczuł, że kaszel jest tak silny, że niemal wypluł wszystkie narządy.

Spoglądając na Catherine z drugiego końca stołu, Johnathan był tak wściekły. Zacisnął zęby i czekał na szansę odzyskania przewagi.

Zamrugał i nagle wpadł na pomysł.

Johnathan powiedział do Catherine lekko: „Słyszałem, że tak rozgniewałaś Lianę, że nawet nie chciała jeść, bo rodzina przekazała pieniądze na budowę biblioteki, żebyś mogła chodzić do szkoły. Czy to prawda?”

Jego ojciec zawsze faworyzował Lianę. Catherine była tak arogancka, że dręczyła Lianę, nawet gdy był to jej pierwszy dzień tutaj. Johnathan był pewien, że jego ojciec nie przymknie na to oka.

Catherine podniosła wzrok i lekko spojrzała na Johnathana. „Słyszałam, że zająłeś ostatnie miejsce w klasie na egzaminie. Nie musiałeś powtarzać roku tylko dlatego, że Swannowie podarowali szkole tysiąc komputerów. Czy to prawda?”

Johnathan nie mógł uwierzyć, że Catherine wiedziała o tym, że zajął ostatnie miejsce w szkole na egzaminie. Czy jego matka nie zajęła się już tą sprawą?

Jak Catherine się o tym dowiedziała?

Zanim Johnathan zdążył zrozumieć, w jaki sposób Catherine się o tym dowiedziała, rozległ się głos Korbina.

Słysząc te wieści, Korbin zmarszczył brwi.

„ Johnathan, o co chodzi? Kiedy byłeś ostatni na egzaminie?”

Twarz Johnathana zbladła na pytanie Korbina.

Najbardziej bał się Korbina. Pomimo zajętości, jego ojciec zawsze osobiście sprawdzał, jak idzie mu nauka.

Johnathan nie odważył się przyznać tego, ani nie wiedział, jak odpowiedzieć na pytanie Korbina.

Widząc, że sytuacja się komplikuje, Rachael zabrała głos.

„ Jemy kolację. Nie gadaj za dużo. Jedzenie robi się zimne. Pospiesz się i jedz!”

Potem Rachael rzuciła Catherine ostrzegawcze spojrzenie.

W obliczu ostrzeżenia Rachael Catherine zachowała spokój. Sięgnęła po widelec i zaczęła jeść.

Korbin na razie odpuścił tę sprawę, dla dobra Rachael. Dopiero wtedy rodzina mogła zjeść w spokoju.

Po kolacji Korbin nie odchodził od biurka, więc wszyscy pozostali również pozostali na swoich miejscach.

To była zasada rodziny Swannów. Jeśli głowa rodziny jeszcze nie wstała, pozostali też nie.

Catherine nie przejmowała się tym. Odłożyła sztućce i była gotowa odejść od stołu, kiedy skończyła jeść.

Widząc, że Catherine wstała, Johnathan miał ochotę ją za to skarcić.

Ale gdy Rachel spojrzała na Johnathana, ten zamknął usta.

Rachael nie robiła tego, żeby pomóc Catherine.

Zamiast tego wiedziała, że po odejściu Vicentego, Korbin przejął władzę nad rodziną Swannów.

Jako głowa rodziny Swannów, Korbin nigdy nie pozwoliłby nikomu kwestionować swojej pozycji. Lepiej byłoby zostawić Korbin, zamiast jej drogiego syna, aby zdyscyplinował wiejską dziewczynę, która przysporzyła rodzinie kłopotów.

Jak można było się spodziewać, gdy Catherine wstała, twarz Korbina pociemniała.

Johnathan zrozumiał wtedy intencję matki. Mógł być kiepski we wszystkim innym, ale zawsze był dobry w odczytywaniu wyrazu twarzy ojca.

Następnie Johnathanowi pozostało już tylko usiąść i cieszyć się widowiskiem!

Gdy Korbin był bliski utraty panowania nad sobą, przypomniał sobie, że Catherine może nie znać zasad, bo właśnie wróciła ze wsi. Więc wziął głęboki oddech, żeby stłumić gniew.

Korbin podniósł głowę i zawołał do Catherine: „Poczekaj!”

Catherine odwróciła się. Jej wzrok powoli spoczął na Korbinie.

Korbin wskazał na miejsce, które Catherine właśnie opróżniła i powiedział do niej: „Usiądź. Mam z tobą o czym porozmawiać!”

Catherine nie wróciła od razu na swoje miejsce. Zamiast tego powiedziała lekko: „Ale jestem pełna!”

Miała na myśli, że nie zamierzała wracać na swoje miejsce. Korbin nie lubił dzieci, które mu odpowiadały.

Ale myśląc o tym, o czym będzie mówił, powstrzymał gniew.

Rachael i Johnathan uważali, że dziwne jest to, że Korbin nie tracił panowania nad sobą na Catherine. Trzeba było wiedzieć, że Korbin był znany ze swojego porywczego charakteru.

Gdy Johnathan miał zamiar stanąć w obronie ojca, Rachael ponownie go powstrzymała.

Rachael nie polegała tylko na urodzeniu czwórki dzieci, aby utrzymać swoje miejsce jako pani Swann przez wszystkie te lata. Udało jej się to dzięki temu, jak dobrze znała Korbina.

Jak można było się spodziewać, Korbin następnie głośno wypowiedział swoje zamiary.

„ Catherine, mimo że twój dziadek zostawił ci majątek Swannów, wciąż jesteś młoda. Na razie powinnaś skupić się na nauce. Dlaczego nie podpiszesz umowy autoryzacyjnej, która da mi uprawnienia administracyjne, abym mogła zarządzać całą korporacją Swann dla ciebie?”

Na jego słowa służące wręczyły kontrakt, tak jakby czekały na podpis Catherine.

Rachael i Johnathan w końcu zrozumieli, że właśnie tego chciał Korbin.

Gdy tylko Catherine podpisze umowę, straci władzę nad majątkiem Swannów.

Wtedy nie stanowiłaby już dla nich zagrożenia.

Johnathan zmrużył oczy i spojrzał na Catherine z uśmiechem. Był pewien, że Catherine nie odważy się odmówić podpisania umowy, skoro jego ojciec nakazał jej to zrobić osobiście.