Hoofdstuk 32

We brengen de hele dag door in het huisje in het bos, meestal zonder kleren aan. Hoewel het onze fysieke connectie versterkt, is onze emotionele connectie verder dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe intenser de dingen zullen zijn als ik haar eindelijk kan markeren.

Het is zaterdagavond en we liggen in bed met onze lichamen verstrengeld. Ik speel met een lok van haar haar terwijl ze in mijn nek nestelt.

“ Kas, denk je dat de dingen zullen veranderen als je thuiskomt of zullen we nog steeds zo close zijn? Want toen je hier voor het eerst kwam en ik alleen naar huis moest, had ik het gevoel dat de wereld zou vergaan. Niets maakte me blij. Saint wilde niet eens met me praten."